Τα κείμενα αυτά μπορεί κάποτε να φανούν χρήσιμα για τη σύνθεση μιας επί μέρους ιστορίας του σύμπαντος
...Ο χρόνος γίνεται χώρος ν’ απλωθώ / Γίνεται ένα ελαφρύ πλωτό
Ένιωσε ένα δυνατό εκτόπισμα νερού να έρχεται με ακανόνιστο τρόπο από τα δεξιά της
Ειδικά αυτό το σίριαλ με τις γυναίκες που είναι ντυμένες στα κόκκινα και η μαμά μου λέει πως είναι σαν εμένα, δότριες δηλαδή...
Σαν να ξεκλείδωσε τον αυχένα της η ανησυχία, κατάφερε να στρέψει το κεφάλι της αριστερά
θυμάσαι πως ο κόσμος είναι / ένα αντίδωρο / που μασουλάμε στο πέρασμα
Εδώ, από κάτω / στο υπόγειο κελί το φως ζει στην λάμα του μαχαιριού
Υπομένουν. / Με βλέμμα απλανές σ’ ένα παρόν που απομυζεί τα σπλάχνα / τ’ αλείφει απαλά με μέταλλα
Δεν αξίζει η ιστορία μου / δυο ευρώ μεταλλικά μόνο / φίλε μου, / να εξυπηρετώ φτηνές συναλλαγές
Όσο ξεδιπλώνει τα φτερά του ο χρόνος χαράζονται στο δέρμα σου ίχνη πλήξης και αδιαφορίας
Σώμα δεν έχω / παρά μονάχα τη σιωπή Σου / κι ας μη μιλάς, μονάχα κοίτα με
Άνοιγες τα συρτάρια σου κι έβρισκες ουρανό...
