Στο προσκεφάλι του ετοιμοθάνατου Τζιχανγκίρ Οσμάνογλου
Η σιωπή πλέον είχε γίνει συνώνυμη της προδοσίας
Νύχτα θα ήθελα να είμαι σε ταινία του Bela Tarr | να βρέχω και να κάνω κρύο...
Αποσπάσματα από την αλληλογραφία μου με τον Φλομπέρ
Έκανε ένα μπαλάκι το χαρτομάντιλο με το χέρι του και το παράχωσε στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν
Μονάχα οι θεοί ποντάρουν στην ύπαρξή μας. Πώς μας κοιτάζουν έτσι έξω απ’ τη λάσπη
Το κύμα του ολέθρου εισέδυσε ως τα βαθύτερα στρώματα και η καύση υπήρξε οξεία
Αρνείσαι ν’ ανεβάσεις τις στροφές / μεγάλη πιθανότητα να νιώθεις τρέμουλο και φόβο
Λουλούδια άσπρα δυνατά / στο φως της μέρας
Μονάχα το μπλε / δεν βλέπουν οι πεθαμένοι…
Λευκό φως σαν γάλα ρέει ανάμεσά μας. Διαρρήκτες, που ήσυχα την νύχτα σε μια άλλη ζωή εισχωρούν
δεν μας κυβερνά αυτό που ξέρουμε / αλλά πρωτίστως ό,τι αγνοούμε
