ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ
Στον πυθμένα της λίμνης στην αγκαλιά της λήθης,
η Λερναία Ύδρα ξυπνάει.
Μονόφθαλμη νονά τη βάφτισε
και σφράγισε στο μέτωπο φύλλο από κυπαρίσσι.
Στις παλάμες στάρι, στα μάτια βασιλικός.
Παλιές αγάπες τρίζουν κάτω από τις πατούσες της.
Τα μαλλιά της αν κόψεις, θα φυτρώσουν άλλα
και θα πλέουν ανάμεσα
σε αλιγάτορες και νούφαρα.
Στον πυθμένα της λίμνης στην αγκαλιά της λήθης,
η Ύδρα τραγούδι πικρό στη γλώσσα μας.
(Τις νύχτες οι λέξεις τυλίγονται γύρω απ’ το λαιμό.
Τις κόβω και φυτρώνουν άλλες μέχρι το ξημέρωμα).
ΜΕΔΟΥΣΑ
Στα μαλλιά σου το σφύριγμα,
ο χορός του τρόμου
φίδια που διψούν για δικαίωση.
Στα χέρια η κόψη του φτερού
που χαράζει λέξεις στο υγρό χώμα.
Σε είπαν τέρας μα η σιωπή σου κρύβει
την κραυγή της προδομένης νύχτας.
Κανένας δεν ήθελε να δει την πέτρα
που ήταν δεμένη στο πόδι σου.
Κυρίως αυτός που σε θανάτωσε από φόβο
και τον είπαν ήρωα.
(Όταν ο Πήγασος περνάει κάτω από το παράθυρο
σέρνει το κεφάλι της Μέδουσας
και ακολουθεί πομπή από ματωμένα παιδιά).
ΚΕΡΒΕΡΟΣ
Στη σκοτεινή πύλη είναι το τέρας
με μάτια κάρβουνα και τρία κεφάλια.
Το πρώτο βλέπει δεξιά κρανία που φεγγοβολούν.
Το δεύτερο σκυμμένο
μετράει κομμάτια απ’ τη σιωπή που έσπασε.
Το τρίτο κοιτάει αριστερά με στάχτη στα βλέφαρα.
Εδώ κανένας δεν περνάει χωρίς την άδειά του.
(Ο Κέρβερος στο πεδίο της μάχης αφουγκράζεται
τις παιδικές φωνές κάτω από τα χαλάσματα).
ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ
Δεν αντέχω τη γεύση από αίμα και ο λαβύρινθος με ζαλίζει.
Ως πότε πατέρα, θα πληρώνω τα λάθη σου;
Ας δώσει η Αριάδνη ένα νήμα και για μένα, να φύγω από εδώ.
ΕΥΡΥΤΥΩΝΑΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ
Είχα όνειρα για την Ιπποδάμεια.
Θα την ελευθέρωνα απ’ τα δεσμά του γάμου,
θα ζευγαρώναμε δίχως όρια
και θα γνώριζε μαζί μου του πάθους τις χαρές.
Αυτόν τον έρωτα, τον είπαν βαρβαρότητα.
Με καταδίκασαν κι εξορισμένος από τη φύση μου
στολίζω τώρα τις μετόπες των ναών τους.
ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ
Τυφλός με τρία πόδια σκοντάφτω σε γρίφους
που νόμιζα ότι έλυνα της Σφίγγας.
Τα μαλλιά της άσπρισαν τα φτερά ξεπουπουλιασμένα
αλλά τα λιονταρίσια νύχια της με γδέρνουν ακόμα.
