Μια φορά κι έναν καιρό – ήταν ένα αεικίνητο Καρουζέλ.
Άλλοι το είπαν φύση – κι άλλοι, χορό του χρόνου, ή λιγάκι πιο πεζά:
Συνεχές.
Στις ατέλειωτες γύρες του ξεπήδησαν τα πρώτα στοιχεία,
Τα κουάρκ κι οι πυρήνες, οι τροχιές κι οι στιβάδες.
Κι αλλού οι ενώσεις – η ζωή στα σπάργανά της.
Κι όλα τους οδήγησαν σε σχέσεις
Σχέσεις, σχάσεις και συνάψεις,
Για να αρθρωθεί πρώτα ο πόνος – να ξεμυτίσει από κάπου ο λόγος.
Τότε ήταν που κάθε μονάδα του Καρουζέλ – τη μόνταρε απαρχής ο μύθος
Το κεντρί της φαντασίας
Και οι λέξεις.
Ποιητής ο παππούς μας σάπιενς:
Θεών, εννοιών, φαντασμάτων κι ασμάτων.
Τα είδε όλα – με τα μάτια του ο παππούς μας:
Την Εδέμ, την επίπεδη Γη,
Τις γυροβολιές αστέρων και πλανητών απ’ το κέντρο της.
Τους δαίμονες και τους αγγέλους.
Τα είδε όλα:
Μωρά δίχως πατέρες, ραβίνους περιπατητές των υδάτων, καιόμενες βάτους.
Μέχρι νεκρούς που επιζούν – εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, με άρτια άπαντα τα σώματα.
Τα είδε όλα –
Δεν του ξέφυγε τίποτα.
Παρά μόνον η πιθανότητα του λάθους.
Κι όταν σκέφτηκε αλλιώς – με τάλαντο του τη λογική,
Φαντάστηκε αυτή τη φορά την άγνοια του.
Κι έπαψε η πίστη να επιβιώνει απ’ το συκώτι του.
Όπου – κι αν – έπαψε.
Αχόρταγη ες αεί η φαντασία.
Είδε, πάντως, ο παππούς μας σάπιενς – πολλά.
Πως έχει κάπως αλλιώς το Καρουζέλ
Πως αλλιώς ρολάρει και κινείται.
Τα ‘πε, δεν τα πε, χίλιες μια και δυο – ο παππούς μας;
Και για το σινάφι μας, το ανθρωπολόι – όλα τα ‘πε
κι ακόμη μέχρι σήμερα:
Καθ’ εικόνα και ομοίωση θεού ο άνθρωπος – καθ’ εικόνα και ομοίωση διαβόλου
Καθώς και το εκκρεμές ανάμεσό τους
Καθώς και το πέρα απ’ το οικείο όριο τους.
Μεγάλο ρώτημα το κάθε όριο – στο αειθαλές μας Καρουζέλ.
Και το πρώτο:
Ποιος είμαι; Τι είμαι; Υπάρχω;
Το αίνιγμα του κόσμου – στοιχειωμένο από λέξεις
Το αίνιγμα του κόσμου – τίγκα στα φαντάσματα
Τι βλέπουμε – τι δε βλέπουμε
Τι εννοούμε – τι, διόλου
Εδώ μάς πήρε ακατέβατους τόσους αιώνες – για να βρούμε μίαν άκρη
Μες στο matrix – που το καλούμε «εγκέφαλο» μας.
Εκεί, στην άγνωστή του προσομοίωση – βρήκαμε εσχάτως
Πρόθυμο δεσμώτη και πάλι τον παππού μας
Να διαγράφει ένα ένα τα λάθη του
Και να μας μαθαίνει πώς να πλάθουμε καινούργια:
νευρωνικά δίκτυα κι αλγόριθμους
στους ρυθμούς του νέου μας άλγους
Εσύ κι εγώ – ο καθείς μας – και πάλι, σαν εκείνον
Στην πίσω σκιά τού Καρουζέλ:
Αυτόπτης Μάρτυς.
