Τόσο αθόρυβος και τόσο εκκωφαντικά παρών

Γιώργο μου,
Σου γράφω γιατί ήταν δύσκολο να στα πω όταν δουλεύαμε.
Έτρεχες εσύ, έτρεχα εγώ, και ξαφνικά κατάλαβα, όταν ξεκίνησες για το ταξίδι σου, ότι όσο μοιραζόμασταν μαζί τα όνειρά μας, δεν προλαβαίναμε να πούμε τα πιο απλά και τα πιο σημαντικά.
Σ΄ευχαριστώ για την αρχοντιά σου, τη διακριτικότητά σου, την ευγένεια, το κύρος, τη σιωπή σου τις ώρες της έντασης, την κατανόησή σου για τα πιο μικρά και τα πιο μεγάλα, τη ζεστασιά σου, το χαμόγελό σου, την ηρεμία σου, τον σεβασμό σου σε όλους και σε όλα, την υπομονή σου, την ηρεμία της φωνής σου, που ποτέ δεν την ανέβαζες σε τόνους έντασης, την αφοσίωσή σου, τη σοφία σου.
Ήσουνα πάντα τόσο αθόρυβος και τόσο εκκωφαντικά παρών, αόρατος και ορατός, γλυκός και επιβλητικός, σεμνός, γιατί ήσουνα τόσο ΜΕΓΑΛΟΣ.
Τα δώρα αυτά τα πρόσφερες απλόχερα. Σε όλους μας. Με τόση ταπεινότητα και τόσο μεγαλείο. Μ’ αυτό το ταλέντο για τη δουλειά μας και τη ζωή, μας ταξίδευες σε κόσμους μακρινούς, κόσμους γεμάτους φως κι ελπίδα.
Σ’ αγαπάω πολύ. Μου λείπεις πολύ. Σ’ ευχαριστώ για όλα