Η γαλοπούλα

Με κυ­νη­γά μια κόκ­κι­νη γα­λο­πού­λα,
τη νύ­χτα που κρα­τά σα­ρά­ντα πέ­ντε χρό­νια.
Τρέ­χω μα­κριά, προς τα πο­τά­μια και τα βου­νά,
ακέ­φα­λα κορ­μιά δε­ξιά αρι­στε­ρά.

Με κυ­νη­γά μια κόκ­κι­νη γα­λο­πού­λα,
η ίδια νύ­χτα κα­λο­καί­ρι χει­μώ­να.
Την κοι­τά­ζω φο­βι­σμέ­νη με τα νύ­χια της να μ’ αρ­πά­ζει,
η ζωή μου κά­τω από τη σκιά της χα­ραγ­μέ­νη.

Με κυ­νη­γά μια κόκ­κι­νη γα­λο­πού­λα,
θε­ρί­ζο­ντας θά­να­το στα χω­ρά­φια.
Όταν ανοί­γω τα μά­τια μου τα ξη­με­ρώ­μα­τα,
πά­νω από το κρε­βά­τι ακούω φτε­ρου­γί­σμα­τα.