Στη Σίλβια Πλαθ ξαναγυρνάμε / Άσκεπες κι αχόρταγες

Στη Σίλ­βια Πλαθ ξα­να­γυρ­νά­με

Κι αν αυ­τός ο κό­σμος δεν υπάρ­χει
πα­ρά ως μια εκ­δο­χή
και μό­νο του τραυ­μα­τι­κού

η Σύλ­βια Πλαθ ανα­ζη­τού­σε έναν απο­χω­ρι­σμό
κομ­μά­τια του εαυ­τού της
ή μια λί­μνη να πνι­γεί
και γέ­μι­σε μ’ αέ­ριο τα πνευ­μό­νια
αφού εί­χε αφή­σει φα­γη­τό και γά­λα στα παι­διά της
όπως και ο Τζό­νι που με­τρού­σε τα ψι­λά στο μα­γα­ζί του
και δέ­χτη­κε ένα χτύ­πη­μα στον κρό­τα­φο
ο Αχέ­ρο­ντας που κα­τά­πιε τον παπ­πού μου
που τρα­γου­δού­σε στις γιορ­τές
τον πό­νο μί­ας ορ­φα­νής Κυ­βέ­λης
και μί­ας Πυ­θί­ας που δεν μπό­ρε­σε
τον θά­να­το της να μα­ντέ­ψει
σαν δυο ερα­στές ξα­πλω­μέ­νοι ανά­σκε­λα
που τυ­φλώ­θη­καν από τον ένα­στρο ου­ρα­νό

Τι κι αν ανα­κα­λύ­ψα­με το Πά­λο Άλ­το
το σύ­μπαν των τε­χνη­τών θε­ών
τον πό­νο μιας απώ­λειας κου­βα­λά­με
δο­λο­φό­νοι και αυ­τό­χει­ρες
στη Σίλ­βια Πλαθ ξα­να­γυρ­νά­με

Άσκε­πες κι αχόρ­τα­γες

τρι­γυρ­νού­σαν η Μή­δεια, η Χρυ­σάν­θη
και η Ιώ,
τρε­λα­μέ­νη αγε­λά­δα
και νε­α­ρή γυ­ναί­κα η Ιώ,
με ένα κρα­νίο ξυ­ρι­σμέ­νο
κι ένα στή­θος μό­νο
να κα­τε­βαί­νει την Καλ­λι­δρο­μί­ου,
το κομ­μέ­νο,
δο­σμέ­νο σε έναν απρό­σμε­νο ερα­στή

σύγ­χρο­νες και αρ­χαϊ­κές πη­γαι­νο­έρ­χο­νταν
ανά­με­σα από Κυ­ψέ­λη και Ομό­νοια
χω­ρίς ενο­χές και τα­λα­ντεύ­σεις
στην κό­ψη ενός τρι­γώ­νου
με την ει­κό­να ενός νε­κρού στρα­τιώ­τη
που δεν θα γυρ­νού­σε στη μνη­στή του
κι ενός τυ­φλού Ομή­ρου που ακό­μη δι­η­γού­νταν
ιστο­ρί­ες της αν­θρώ­πι­νης γει­το­νιάς
για ήρω­ες και ημί­θε­ους ξι­φουλ­κη­μέ­νους
νάρ­κισ­σους βα­σι­λείς
και κό­ρες ερω­μέ­νες
στον κά­τω Άδη

Μή­δεια, Χρυ­σάν­θη και Ιώ
κι από πί­σω η Μυρ­τώ ερω­τευ­μέ­νη,
η Μέ­δου­σα ακο­λου­θού­σε
χω­ρίς να μπο­ρεί το πρό­σω­πο της
να κοι­τά­ξει στον κα­θρέ­φτη

Γυ­ναί­κες ανε­λέ­η­τες
κι ευά­λω­τες
στο τραύ­μα και στον έρω­τα
η Μέ­δου­σα δεν φα­ντα­ζό­ταν ότι θα κα­τα­λή­ξει
στην ασπί­δα μιας θε­άς παρ­θέ­νας,
δυο ερω­τευ­μέ­να μά­τια εί­χε
δυο μά­τια που θε­λαν να απο­πλα­νούν,
όχι να σκο­τώ­νουν