Τα φύλλα
Πάνω απ’ το πεζοδρόμιο
αμέτρητες χλωρές παλάμες
σκιρτούν κι αγγίζονται
στο υπόστεγο της έξαψής τους
διασταυρωνόμαστε
κρατώντας τις ενδεδειγμένες αποστάσεις
η αυτοτέλεια της παλάμης σου
δεν πλησιάζει καν
την αυτοτέλεια της δικής μου
που όταν με προσπερνάς υψώνεται
συστρέφει ένα φύλλο απ’ τον καρπό
και μ’ ένα κρακ \ / το κόβει.
Φρούτα εποχής
Το νεκταρίνι μες στο χέρι της πλανήτης δαγκωμένος.
μικρές τοξοειδείς τροχιές
από και προς τα δόντια της.
Δόντια τιτανικά.
νέκταρ στάζει απ’ τις άκρες τους στην άμμο.
έχει μεσημεριάσει.
Τα χέρια του ήλιου μάκρυναν.
Τα νύχια του μεγάλα και γαμψά
πιάνουν και ξεφλουδίζουν τους ανθρώπους.
Γίνονται αποκρουστικοί.
Μένουν απούλητοι κι αδάγκωτοι στις πλαστικές ξαπλώστρες.
Υο νεκταρίνι αιφνίδια
βγαίνει εκτός τροχιάς. Σύγκρουση με την άμμο.
Εδώ αρχίζουν όλα.
κοιτώ τα χέρια της τα νύχια της
τα δόντια που δε στέγνωσαν
(ποτέ δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν)
κι αφήνομαι.
Οι άνθρωποι αφήνονται στο δάγκωμα της μέρας.
