Δέηση
Εις το όνομα του Πατρός αποδόμησε τη Λέξη
Οχταποδοειδή γάγγλια
Βυζαίνουν το μελάνι της εγκεφαλικής έκρηξης
Πρησμένες γλώσσες, μάτια θολά, λεπιασμένα αφτιά-βράγχια
Εις το όνομα του Υιού ονειρέψου λέξεις αδοκίμαστες
Κοσμογονικό α-μπε-μπα-μπλομ αντί του «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος»
Εικοσιτέσσερις βρόχοι εις το όνομα του Ψεύδους,
ο αριθμός του Θηρίου.
Κάψε τα καράβια, στέγνωσε τις θάλασσες
Πέτρινα τα τείχη αντί για ξύλινα
Αρκεί να μείνεις μακριά απ’ τους Φοίνικες
Εις το όνομα του μακάριου πτωχού πνεύματος
Του Άψυρτου το καλύτερο κομμάτι σού φύλαξαν
σφύζουσα γλώσσα, σημειολογία φρίκης
Λάβε φάγε
Δύσπεπτο μέλος για την αψικορία σου
Εις το όνομα του ονόματος
Βουβό Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων.
Κλήρος
Πραγματισμένος χρόνος
Τράβηγμα γραμμών
Μπερδεμένες σκέψεις και εκφράσεις και έννοιες
και στο μέσον τα πράγματα
Απέραντη έρημος αστροφεγγιά τής ψυχής
Τέχνη της ζωής ενάντια στην τέχνη τής γραφής
Γιατί στην ερὠτηση βρίσκεται το ψέμα σου
ακόμα και όταν δεν ξέρεις από πριν την απάντηση
Εκεί που τα λόγια μοιάζουν με τις ευεργεσίες των αδαών
Κι οι ανάσες σταματάν να ρυθμίζουν τον χρόνο
και καθοδηγούνται απ’ τη συνήθεια
Παλιοί χειρώνακτες της γραφής
ματαιωμένοι απ’ τον ποντικίσιο τροχασμό των πλήκτρων
Η σοφία των τριών σταθερών δακτύλων
κατακερματισμένη στον αλαφροϊσκιωτο χορό των δέκα
Ιερή τριάς
Ιερή ησυχία θυσιασμένη στα ταμπούρλα τής τεχνολογίας
Χαμένα για πάντα σε μια στιγμἠ
Όλα όσα ποτέ δεν κατείχες
Παρμενίσκος
Sub specie aeternitatis κελεύω.
Μα εσύ το γέλιο σου έσπασες στα δυο
στο μέγα δώρο της ζωής αντίδωρο δεν έδωσες
χάνοντας πάντα την ιερή στιγμή
στ’ όνομα του αύριο
στου χθες τη στάχτη
και στο ιερό της Λητούς εστάλης
Παρμενίσκος·
τραυλίζεις δισυπόστατος
αρχαίους χρησμούς,εξοντωμένους απ’ τον χρόνο.
Μα η παλιά σοφία τον κόσμο αρμολογά εις τους αιώνες
όχι το είναι σου.
Ιδιοσυμβάν
βαστά τούς οἴηκες
πάντως γὰρ ἔχει τάδε κῦρος.
Πυριφλεγέθων
Θητεύσας για καιρὀ στη φενἀκη της σημειολογίας
αποδέσμευσες τη σκέψη σου απ᾽ τα σχήματα.
Τι ἐχει ειπωθεί σε εποχές που δεν έτεινες ευήκοον οὖς;
Non adgnosco veteris vestigia flammae
Νώε, Δευκαλίων, Γκιλγκαμές
διαπορητές σιωπηλής βροχής·
Λασπόνερα ψευδεπίγραφης αναγέννησης
Εκπεπτωκότες θεοί σε κόσμο κουρασμένο,
ανειδίκευτοι στη χρήση τής θαυματουργής εκπύρωσης.
Μέγιστος τρόμος τους,
μη και βληθούν εις το πυρ το εσώτερον.
Ακάλεστος σαρώνει ο βύκτης άνεμος
δύοντες ήλιοι και φεγγάρια στη χάση τους
Ανεπίκλητες τροχιές αδράνειας
Μἠ φῦναι τὸν ἅπαντα νικᾷ λόγον
Κωφάλαλοι φύλακες στο κενοτάφιο των ονομάτων
Δανεικά ψεύδη από γενιά σε γενιά
Δεν είναι Μνήμη των προγεγονότων.
Στον ύπνο μου άκουσα μια λέξη,
έννοιας όνειρο ακατάληπτο.
