Διαθήκη
Να μπήξετε
Στα μάτια
Στο μυαλό
Στην καρδιά
Ένα κουπί
Φαγωμένο απ’ την αλμύρα
Λες και πνίγηκα σε ναυάγιο
Στις μακρινές Ινδίες
Για να έχω εσαεί
Το απέραντο μιας θάλασσας
Το δέος μιας τρικυμίας
Την αίσθηση του βυθού
Ασέληνος
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Τροπάριο της Κασσιανής
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
γλιστράει τρομακτική
πανσέληνος η σκιά σου
απλώνεται στον τοίχο
στο πάτωμα ξαπλώνει
το χαϊδεύει τρυφερά
το φιλάει χωρίς αιδώ
ποτέ εκεί πότε εδώ
και βρίσκει ομοιότητες
με το κορμί μου
— το σαράκι τα σημάδια
Σβήστε το φεγγάρι!
Ασέληνος και ζοφερός
ας μείνει για πάντα ο έρωτάς μου
Σιβηρία
Η σκιά σου βαριά
Ο λόγος σου ξυράφι
Το βλέμμα σου
Γκιλοτίνα στην πλατεία
Το ταβάνι χιονίζει
Το δωμάτιο
Μικρή Σιβηρία
Κι εσύ ο δικός μου
Στάλιν απέξω
Πατέρα
Είκοσι χρόνια τώρα
Περιμένω
Να φύγουν τα σύννεφα
Το ξυράφι να στομώσει
Η πλατεία να γεμίσει γιορτές
Η Σιβηρία να γίνει Μαρακές
Στάχτες
Όχι, δεν πρέπει
Δεν πρέπει να μετακινήσουμε
Το χαλάκι τις παντόφλες
Όλοι οι πίνακες ευθεία
Τα ριχτάρια τεντωμένα
Οι πετσέτες τα ρούχα διπλωμένα
Όχι, δεν πρέπει
Δεν πρέπει να μετακινηθούμε
Κάθε αλλαγή ανεπιθύμητη
Φέρνει τα πάνω κάτω
Τα πίσω μπρος τα μέσα έξω
Ας αδειάσουμε καλύτερα
Τις στάχτες απ΄ το τασάκι
Όσο για τις άλλες, βλέπουμε
