(στο θειάκι με αγάπη )
Αφήσαμε πίσω τα ρέματα
τις άλλες συμπληγάδες
με αγκαλιές γεμάτες δάκρυα,
κρύσταλλα και υακίνθους
και τους πρώτους πόνους των ερώτων
ανάμεσα σε κυανά σπαράγματα και άγριες βελονιές
Σε ερημικά σκοτεινά καλντερίμια
σε κίτρινες γειτονιές και βουερές πλατείες
σε τέλματα παλιά και λιμάνια
(εκεί)
έχει ξεπέσει η τύχη μας
με φαρμάκια που δεν απαλύνουν τις χαρακιές πια
κορίτσια που δεν γητεύουν με τη ματιά τους
τραγούδια που δεν γκρεμίζουν τον δαίμονα
και μαραμένες πολιτείες
με φρούδες υποσχέσεις αθανασίας
Πάνω σε ρυθμούς συντριμμιών και μελωδίες νεκρών ονείρων
κινούμε να δομήσουμε τη δική μας μυθολογία
στεγνή και ανένδοτη
στερεωμένη στη σιωπή των ωραίων κήπων
