Βαδίζει αργά υποκλίνεται
κάθεται στην καθορισμένη θέση.
Κάτι συνέβη που δεν το όρισε ακριβώς – κι ας λένε
Το κολλάρο τού σφίγγει τον λαιμό.
Λίγο πριν τον αναγγείλουν
ο φακός τον συλλαμβάνει σε κοντινό πλάνο.
Πίσω από τον συνήθη συγκρατημό
του ξεφεύγει ένας μικρός αναστεναγμός.
Τον πιάνω από κει – ξανά και ξανά
Ο Γουσταύος Αδόλφος, ευσταλής γέρων, είναι θερμός.
Τι να του λέει
Εκείνος σκύβει το φαλακρό κεφάλι.
Μια στιγμή μόνο τον κοιτάζει λοξά
δεν απαντά
ή ίσως ένα Thank you, Your Highness κάπως βραδύγλωσσο.
Τα ποιήματα τα έγραψε στην ακροποταμιά.
Όμως εδώ
στην καρδιά του κόσμου
με το μελίσσι των φρακοφόρων
έγραψα για αυτούς
ή για τους άλλους ;
Το χέρι του στην κουπαστή, στο μάρμαρο, στο φιλιατρό
δε χαμογελά
Το χέρι του στον φλοιό του ροζιασμένου πλατάνου, στο σπασμένο λαγήνι
Το χέρι του στην κοιλιά της.
Γυρίζοντας στην θέση του κουτσαίνει ελαφρά.
Γέρασε
ανάμεσα στους πεθαμένους ανθρώπους
λίγοι ζωντανοί.
Ετούτος ο γαλαζοαίματος του βορρά
τιμά σε ανταπόδοση μιας παραστρατημένης επινόησης
τον λόγο που αγαπά τον άνθρωπο.
Δεν τον περιφρονεί χρόνια κοντά τους
όμως κοιτάζει ολόγυρα η ανήσυχη κόρη
This is the place, gentlemen μα πού ΄ναι ο τόπος ;
