Το παρελθόν της λησμονιάς

Το πα­ρελ­θόν

Το πα­ρελ­θόν
μή­νες με­τρη­μέ­νοι
αρ­γο­πο­ρη­μέ­νο λε­ω­φο­ρείο της γραμ­μής
πυ­κνό δά­σος της μνή­μης
δέ­ντρα χω­ρίς λου­λού­δια
άν­θη κε­ρα­σιάς που έγι­ναν ροζ βαμ­μέ­να νύ­χια.

Το πα­ρελ­θόν
ρί­ζω­σε στην πόρ­τα αγριό­χορ­το
ένας σω­ρός σπα­σμέ­να ξύ­λα
άν­θρω­ποι που έγι­ναν σκιές
σε σκο­τει­νά δρο­μά­κια

Το πα­ρελ­θόν
το άφη­σες μια μέ­ρα να σκου­ριά­ζει
σε μια κλει­δα­ριά στην πόρ­τα
στο σπί­τι που τρέ­μεις να γυ­ρί­σεις.

Το πα­ρελ­θόν
εί­ναι νε­ρό που τρέ­χει στο πο­τά­μι
που το κοι­τάς και δεν μι­λάς
που τρέ­χει και σω­παί­νεις.




Της λη­σμο­νιάς

Ό, τι ξε­χνάς
σε ξε­χνά­ει.
Τό­πος πε­ρα­στι­κός
δρό­μοι χω­ρίς πα­τρί­δα.

Ό,τι ξε­χνάς
σε ξε­χνά­ει;
Βύ­θι­σε τα χέ­ρια στο χώ­μα
και άσε τη μνή­μη να γλι­στρή­σει μέ­σα σου.

Η μνή­μη εί­ναι φω­λιά
έχει που­λιά
σκα­λί­ζουν τις ρί­ζες των μαλ­λιών σου
φέρ­νουν μη­νύ­μα­τα
και παίρ­νουν σή­μα­τα∙
μά­τια που­λιά
και δεν στα­μα­τά­νε.

Έτσι, λοι­πόν,
ό,τι ξε­χνάς
δεν σε ξε­χνά­ει.
Ό,τι ξε­χνάς
φεύ­γει
γυρ­νά­ει.

 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: