Αντιφεγγίδες


α΄
Το λί­γο, το ε-
λά­χι­στο γί­νε­ται, ναι,
κά­πο­τε πο­λύ.

γ΄
Μια λέ­ξη μό­νο
ανά­λα­φρη, αβα­ρής
όπως αυ­τή που …

η΄

Μια πι­νε­λιά, σαν
κραυ­γή μο­να­χι­κή στην
τέ­μπε­ρα – ακούς;

ιβ΄
Με τα μά­τια κλει-
στά προ­χω­ρού­νε· βλέ­πουν
αλ­λιώς αυ­τοί.


ιδ΄
Τι μου θυ­μί­ζει;
Κά­τι χα­μέ­νο σ’ ένα
αυ­λά­κι του νου.


ιθ΄
Φύ­λα­γε ένα
μυ­στι­κό· τ’ άλ­λα ήταν
γνω­στά – ή μή­πως …;


κ΄
Λέ­γαν πολ­λά, μα
τα πιο βα­σι­κά αλ­λού
βα­θιά κρυμ­μέ­να.


κα΄
Θέ­α­τρο παί­ζει;
Δεν εί­ναι ο εαυ­τός
του; Ποιος εί­ναι;


λ΄

Σαν πρό­σω­πο το
πα­λιό μας σπί­τι· δί­χως
πα­ρά­θυ­ρα πια.


λγ΄
Η μα­τιά του αυ-
στη­ρή· ευ­τυ­χώς δεν τα
βλέ­πει όλα πια.

λη΄
Αγ­γί­ζω τη χορ-
δή που εί­χες αγ­γί­ξει·
εσέ­να πο­τέ;


μ΄
Σ΄ εκεί­νο το πιο
δύ­σκο­λο ερώ­τη­μα
απά­ντη­σες «ναι».

μη΄
Φεύ­γο­ντας, φρο­ντί-
στε, εί­πε, πα­ρα­κα­λώ,
τ’ άν­θη στον κή­πο.

μθ΄
Ἄστρων νυ­κτέ­ρων
κά­τοι­δα ὁμή­γυ­ριν·
τι άλ­λο θέ­λω;


να
΄
Σαν τον τυ­φλό την
Άνοι­ξη την έμα­θα
Απ’ το αη­δό­νι.

 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: