Σαν μια επιπλέον μαγεία

Όταν ξα­να­βρή­κα το 1977 τον Στέ­φα­νο Κου­μα­νού­δη για να δού­με μα­ζί τό­τε τις με­τα­φρά­σεις μου του Αλ­καί­ου και της Σαπ­φώς, ο Στέ­φα­νος —το έχω ξα­να­γρά­ψει αυ­τό— μου εί­πε πως δια­φω­νού­σε με τον δε­κα­πε­ντα­σύλ­λα­βο, χω­ρίς να με με­τα­πεί­σει. Ήταν, άλ­λω­στε, κι αρ­γά πια.

Αυ­τό που δεν έχω ως τώ­ρα εκ­μυ­στη­ρευ­θεί, δη­μό­σια του­λά­χι­στον, ήταν μια επι­πλέ­ον της ποι­η­τι­κής μα­γεία, που με έπει­θε στη διάρ­κεια τής με­τα­φρα­στι­κής μου προ­σπά­θειας.

Ενώ έμπαι­να στο ποί­η­μα, με­τά την πρώ­τη του κα­τα­νό­η­ση, κα­τευ­θεί­αν, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας με τη δι­κή μου αντί­λη­ψη και με το δι­κό μου έν­στι­κτο, με­τά, όταν κά­ποιο από­σπα­σμα τε­λεί­ω­να κι ήθε­λα να το ξα­να­δώ, μέ­σα σ’ εκεί­να που υπο­λό­γι­ζα ήταν να δω κι αν η σει­ρά των λέ­ξε­ων της Σαπ­φώς ταί­ρια­ζε με τη νε­ο­ελ­λη­νι­κή δι­κή μου.

Έκ­πλη­κτος τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές αλ­λά κι ευ­τυ­χής, έβλε­πα πως από μό­νες τους οι πιο πολ­λές λέ­ξεις ήσαν σε πα­ρό­μοιες με το αρ­χαίο θέ­σεις, σαν το μέ­τρο το ακό­μα ζω­ντα­νό στη γλώσ­σα μας να εί­χε φρο­ντί­σει μα­ζί μου γι’ αυ­τό, σαν να με εί­χε κρυ­φά βοη­θή­σει και γι’ αυ­τό.

Σαν μια επι­πλέ­ον μα­γεία, δη­λα­δή.

( Από το ανέκ­δο­το βι­βλίο Νουάρ Στιγ­μές )