1.
με οδηγούν τα πόδια μου σαν άλογο τον κοιμισμένο πάνω του αναβάτη στο σπίτι πίσω, σε όλα πάλι. τα πόδια μου, κι αυτά κουρασμένα, ξέρουν τον δρόμο της επιστροφής στων παλιών μου σπιτιών τις πόρτες, την είσοδο. όπου μέσα τους άνθρωποι καθόλου κοιμισμένοι, καθόλου μέσα σε όνειρο, αλλά όρθιοι και δραστήριοι, πολυπράγμονες, φωτογραφημένοι στις κινήσεις τους όλες δίπλα δίπλα, γύρω μου πάλι πανηγυρικοί, εύθυμοι, ολοζώντανοι. το άλογο τα πόδια μου πόσο πολύ, πόσο καλά τους θυμάται, τους θυμούνται.
2.
ούτ’ ένα παράθυρο πια μ’ ένα ωραίο κορίτσι, όλοι πια πλούσιοι στις πόλεις μέσα, με τις κουρτίνες των διαμερισμάτων τους μάσκες, τα παράθυρα πολεμίστρες χωρίς πια πολεμιστές, κρυμμένα στο βάθος των δωματίων ζώα επινοημένα και δειλά, ζωές με νόημα ίσως κάποτε, σ’ εποχές άλλες, πραγματικά πολεμικές, με νεκρούς τέλειους, με σώματα πανύψηλα, με δυνάμεις αγγέλων στη γειτονιά αυτή διάσπαρτες, με γυναίκες ατρόμητες, φιλικές, δικές μου. ούτ’ ένα παράθυρο πια μ’ ένα ωραίο κορίτσι.
3.
γιατί στεναχωριέμαι, γιατί κλαίω για την Πάτρα; η Πάτρα υπάρχει, είναι εκεί, στη θέση της, διαυγής, με τους ανθρώπους της σε γενιές νεώτερες ακόμα πιο τρελούς, ακόμα πιο ανικανοποίητους, ακόμα πιο παιδιά πάντα. και με ονόματα σχεδόν ίδια, και Ξενοφών, και Πέτρος, και Ευτέρπη, στη Μεσολογγίου, στη Βύρωνος, στην Παπαφλέσσα, στην Τριών Ναυάρχων, στην Κορίνθου. όμως σκιές μόνο των προηγούμενων δικών μου τα ονόματα, πάνω στα ίδια νέα ονόματα πολύ λίγα, σαν ένα φρύδι μόνο, σαν μόνο μια ματιά.
____________
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση Καθόλου μέσα σε όνειρο και περιλαμβάνονται στο νέο Ημερολόγιο για το 2025 των εκδόσεων Εν Πλω με πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου.
