1.
με συγκινεί πολύ μια γάτα σ’ ένα αυτοκίνητο μέσα που ταξιδεύει κι αυτή ήσυχη σαν άνθρωπος, με γλύκα στη ματιά της, στο βλέμμα της, που κοιτάει τόσα τοπία να φεύγουν με τις λεπτομέρειές τους από εκείνη ανεξερεύνητες, με τα αρώματά τους να μη μπορεί να τα πλησιάσει, να τα βάλει στη ζωή της κι αυτά μέσα, ένα μπαλκόνι μικρό να ξαναγίνει ο κόσμος ολόκληρος για τη γάτα αυτή, με μόνη του κίνηση τη δική της, τα πόδια της.
2.
ξανάρχομαι στη ζωή. σε ποιο νησί άραγε, σε ποια Χώρα του; δεν θέλω να πω ποιο, αλλά σαν Αίγινα ίσως, σαν τη Σκιάθο, σαν την Κω, σαν την Κέρκυρα. κι από παιδί τώρα εγώ άλλος, με τα χώματα ακόμα εκεί ελεύθερα, με την άσφαλτο όπως εδώ παντού να μην τα σκεπάζει, με τα φύλλα στις τσέπες μου μέσα συνέχεια, με το νερό στο μυαλό μου δίπλα να κυλάει, να μη χάνεται. αλλά και μ’ όλο το σπίτι μου το σημερινό, το παλιό, θέλω μαζί μου, στο νησί που θα είμαι κι αυτό να ξαναβρίσκεται.
3.
τόσοι άγνωστοι άνθρωποι στον ύπνο, οι πιο πολλοί στην κανονική μου ζωή γνωστοί. αλλά στον ύπνο όλοι αλλιώς, με άλλα αισθήματα, άλλους τρόπους, άλλα σώματα. σώματα ευκίνητα, νέα, γύρω μου σαν χορός ασταμάτητος, άηχος, με τις φωνές τους μόνο χωρίς να μιλάνε το ίδιο γνωστές. και τα βήματά τους σ’ ό,τι κάνουν στον ύπνο μου αθόρυβα, πολλών εποχών σκηνές διαφορετικές, η μία μέσα στην άλλη χωρίς πρόβλημα, ενωμένες, ζωντανές. στον ύπνο, στον ύπνο μου μέσα οι δικοί μου πολλοί, η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο.
4.
έχει σταματήσει ο αέρας, κι η ζωή. κι όμως: τότε πιο μεγάλη η ζωή, τότε πιο έντονη, όταν τα μάτια μόνο κινούνται, τις στιγμές ερευνούν όλες, με το σώμα χωρίς σημασία πια, χωρίς μουσική, χωρίς κίνδυνο. ο αέρας σαν καράβι σαν να ’χει πια ξεκινήσει για άλλα σώματα, για παιδιά όλο αίματα, όλο σκοτεινό φως. δικός μου αέρας πάντα θα είναι αυτός, γιατί από το δικό μου σώμα είναι, κι από δικών μου τα σώματα πριν προς εμένα, ζωή σαν και την επόμενη μια χαρά, δύσκολη.
( Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση Άγνωστα μέρη. Περιέχονται στο νέο Ημερολόγιο του 2026 των εκδόσεων Εν Πλω με έργα του Χρήστου Κεχαγιόγλου )
