Α'
Γιατί δε μου αρκούν τα αλαφιασμένα άλματα της θάλασσας
γύρω απ'το χαμένο πλεούμενο δε μου αρκεί η ανεμοθύελλα
στο βουνό – θέλω εκείνο το πεσμένο δέντρο σαν
μια προσευχη να ρέει ακόμη το ρετσίνι επάνω του
και με δίχως φυλλα δίχως κελαηδισμό
σαν άγγελος που έχει χάσει τα μαλλιά του
ή σαν ονειροαμίλητη γυναίκα που
περιπλέει το έκθαμβο – αυτό που εχάθηκε
κι έγινε αιώνιο
Με το κλειδί μέσα της – στα ρήγματα χαμένο
Β΄
... Υψηλόφρων και πανάρχαιος με καταγραφές λαμπρών περγαμηνών ανεγέρσεις ναών και μνημείων επίσης φημισμένες πολιτείες των Καλών Τεχνών και κάποτε γύρω του σκοτωμένα παλικάρια με τις ασπίδες και τα κράνη τους σε παγκόσμιες επιδείξεις πλάι στις επαναστάσεις των λαών με τη συνοδεία πλανόδιων γυναικών να υψώνουν βλέμματα φυλακισμένης θεότητας με χρυσοποίκιλτα βραχιόλια στους καρπούς των ποδιών και στα χέρια γραμμένα τραγούδια σκοτεινά με πενάκι κάτω απ'το σκισμένο δέρμα σαν
αίμα που
δεν θέλησε να γεννηθεί
Γ΄
Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, μου λέει – φαινόταν
μεθυσμένος, ν έ μ ε τ α ι
– Τι νέμεται;
– Νέμεται... Με κοιτούσε σα να μη καταλάβαινα τίποτα
το 90% του παγκόσμιου πλούτου
– Αλλά τι είναι αυτό, ποίημα, έμμονη ιδέα;
– Όχι, είναι μια αλήθεια που άνoιξε ένα λάκκο κι έπεσε μέσα
Ήταν πολύ μεθυσμένος. Δεν καταλάβαινα πια τι ήθελε νε πει
Υπήρχε κάτι σαν κρύος ιδρώτας γύρω απ᾽τον τρόμο της μoναξιάς του
Αλλά δεν είχε σχέση με τα λεγόμενά του. Τον περιέβαλλε μια
απειλητική οδύνη
Έφυγα, πήγα στο Café Anonymos
Κάποιος απήγγειλε ....
«θα γλιστρήσω έξω μπροστά στην αυλαία
προσέχοντας πολύ να μη μπερδέψω
τα σκοινιά μου καθώς θα πέφτω»
