Η Πηνελόπη συνήθισε να κοιμάται πάλι μαζί του.
Κάποια βράδια όμως ο ύπνος του ταραζόταν από φριχτούς εφιάλτες.
Γέμιζαν τα σεντόνια αίμα, μυρωδιά σαπισμένης σάρκας.
Μουγκάνιζε ο ίδιος σαν βόδι που το σφάζουν
κι άλλοτε σφάδαζε με αφρούς στο στόμα.
Η Πηνελόπη τότε έβγαζε το λευκό νυχτικό της
και τον σκέπαζε. Το έσφιγγε εκείνος με μανία.
Η μυρωδιά του απαλού γυμνού κορμιού της
τον μεταμόρφωνε σε υπάκουο Ελπήνορα.
Ήταν όμορφα τα καλοκαίρια.
Τις πρώτες χλιαρές μέρες του Ιούνη άρχιζα να σκέφτομαι την απόδραση. Στα νησιά.
Διάλεγα τον τόπο, τα μαγιό, ένα σε μοβ τόνους οπωσδήποτε. Και μια μεγάλη ψάθινη τσάντα, στο χρώμα του ήλιου.
Γινόμουν ακροθαλασσιά, δροσερό αεράκι, μαγικό τοπίο, τρυφερός βράχος, βότσαλα, πεταλίδες, ψαράκια που σας γαργαλούσαν τις πατούσες, όλα, ό,τι θέλατε γινόμουν, για να χαίρεστε.
Ξεκινούσαμε γεμάτοι φως.
Ήταν όμορφα τα καλοκαίρια.
Ύστερα δυσκόλεψαν τα πράγματα.
Διαπίστωσες πως κουβαλούσα στις αποσκευές μου τον ομφάλιο λώρο.
Κρυφά τον πέταξες – καιρός ήταν, είχε αρχίσει να μουχλιάζει.
Φορούσες γαλάζιο μακό, κύμα το κύμα, αφρό τον αφρό, έφτασες ως τις Εβρίδες.
Δεν το αποδέχτηκα.
Από τότε άρχισα να βλέπω παράξενα όνειρα.
Έμεινα ένας βράχος που διαβρωνόταν συνεχώς,
αφού ανελέητα πετώ επάνω μου τη θάλασσα.
