Τρία ποιήματα από τη συλλογή «Chamber music»

IV

Σαν το σε­μνό αστέ­ρι στο στε­ρέ­ω­μα προ­βάλ­λει
Συ­νε­σταλ­μέ­νο και με­λαγ­χο­λι­κό άλ­λο τό­σο,
Αφου­γκρά­σου μες το λη­θαρ­γι­κό το δεί­λι
Κά­ποιον που τρα­γου­δά­ει στη θύ­ρα σου απ' έξω.
Το τρα­γού­δι του απα­λό­τε­ρο κι από δρο­σιάς στα­γό­να
Κι έχει έρ­θει για να επι­σκε­φτεί εσέ­να.

Ω σε ρεμ­βα­σμούς στα­μά­τα πια να εν­δί­δεις
Σαν εκεί­νος το δει­λι­νό θα σε κα­λέ­σει
Και μη ρω­τάς: Ποιος αυ­τός που τρα­γου­δά να εί­ναι
Που το τρα­γού­δι του την καρ­διά μου έχει δέ­σει;
Μά­θε το από τού­τον του ερω­τευ­μέ­νου τον σκο­πό,
Αυ­τός που σ' επι­σκέ­πτε­ται εί­μ' εγώ.

XXIII

Τού­τ' η καρ­διά που φτε­ρου­γί­ζει πλάι στη δι­κή μου την καρ­διά
Η ελ­πί­δα κι όλα μου τα πλού­τη εί­ναι,
Δυ­στυ­χι­σμέ­νη σαν βρι­σκό­μα­στε μα­κριά
Κι ευ­τυ­χι­σμέ­νη σαν φι­λιά της δί­νω και μου δί­νει
Η ελ­πί­δα μου –ναι!– και όλα μου τα πλού­τη
Κι η ευ­τυ­χία μου όλη.

Για­τί εκεί, σαν σε βρυώ­δη των που­λιών φω­λιά
Όπου οι τρυ­πο­φρά­κτες χί­λιους θη­σαυ­ρούς θε να κρα­τή­σουν,
Απί­θω­σα όλους τους θη­σαυ­ρούς μου εκει­δά
Σαν τα μά­τια μου δεν εί­χαν ακό­μα μά­θει να δα­κρύ­ζουν.
Για­τί να μη γι­νό­μα­σταν τό­σο σο­φοί όπως αυ­τοί
Κι ας ήταν η αγά­πη μό­νο μια μέ­ρα να διαρ­κεί;

XXXVI

Ακούω στρα­τιές στην ξη­ρά να εφορ­μούν,
Κι αλό­γων καλ­πα­σμό μες το νε­ρό, αφρός γύ­ρω στις κνή­μες:
Αλα­ζό­νες, με μαύ­ρη πα­νο­πλία, ξο­πί­σω ακο­λου­θούν,
Πε­ρι­φρο­νώ­ντας τα γκέ­μια, με μα­στί­για που ανε­μί­ζουν, οι αρ­μα­τη­λά­τες.

Το όνο­μα της μά­χης τους μες τη νύ­χτα ια­χή:
Βο­γκάω στον ύπνο σαν ο αχός του γέ­λιου τους σι­μώ­νει.
Με των ονεί­ρων τον ζό­φο σμί­γει, φλό­γα εκτυ­φλω­τι­κή,
Σφυ­ρο­κο­πά, σφυ­ρο­κο­πά μες την καρ­διά, σαν σε αμό­νι.

Έρ­χο­νται θριαμ­βι­κά τι­νά­ζο­ντας τα μα­κριά τους πρά­σι­να μαλ­λιά:
Βγαί­νουν από τη θά­λασ­σα κι αλα­λά­ζο­ντας καλ­πά­ζουν στο για­λό.
Για­τί δί­χως σύ­νε­ση έτσι απελ­πί­ζε­σαι, καρ­διά;
Αγά­πη, αγά­πη, αγά­πη, για­τί με αφή­νεις μο­να­χό;