Ευτυχισμένες τιμωρίες

Nature morte

Υπάρχουν ευτυχισμένες τιμωρίες: οι άδειες μέρες.
Για παράδειγμα, ξυπνώντας και ζώντας μες στο χιόνι.
Ενώ έχεις αφήσει ήδη — τα ίχνη του σώματός σου εκεί.
Ένας ζωγράφος θα το ονόμαζε νεκρή φύση. Όμως μόνο
μια νεκρή φύση, μπορεί να ζηλεύει τον ζωντανό κόσμο. 

Στίξη

Η αποκάλυψη ενός γραφικού χαρακτήρα εκφράζει
μια θέση ζωής. Οι τελείες, τα θαυμαστικά, οι παύλες,
οι τόνοι, τα ερωτηματικά, είναι όσα αποσιωπούνται:
σημάδια μιας δύναμης άγνωστης, μιας στίξης που
άθελά της, προμηνύει το τέλος. 

Αναλαμπή νύχτας

Κάποιες μακρινές νύχτες απήγγειλα Φρανσουά Κοπέ: «Στεκόμουν στο παράθυρό μου και σας σκεφτόμουν μπροστά στον καλοκαιρινό ουρανό». Κι ας ήταν χειμώνας. Κι ας μην διέκρινα ίχνος από φως. Η επινόηση μιας άλλης ζωής, είναι μια ολόκληρη τέχνη, είπα. Εκεί κρύβεται η μόνη αναλαμπή: στις όχθες μιας αλπικής λίμνης. Στα παγωμένα κλωνάρια του δέντρου, όπου τρεμοπαίζει μια ανταύγεια, ώσπου σβήνει.

Πεθαίνοντας αναγεννιέται. 

Ιδού λοιπόν —
ένας χειμωνιάτικος κήπος
που φυτρώνει στην απομόνωση,
σαν μια ανεκπλήρωτη ικεσία.

Περί ονείρων

Υπόγειος άνεμος επιτηρεί την ελευθερία των παραθύρων διασαλεύοντάς την. Είσαι ξύπνιος ή ονειρεύεσαι; Ο ύπνος είναι το βαθύ πηγάδι, που διακόπτεται από μια λάμψη, από τον αιφνιδιασμό ενός τόξου βαθιά μέσα του.
Και τα όνειρα πλανιούνται
στον αέρα
επειδή έχουν βάρος,
και φυσικό τέλος.
Ή επειδή μπορείς να τα εγκαταλείψεις. Σε κάποια όνειρα, αρκεί να τοποθετήσεις έναν σταυρό, για να τα ενταφιάσει ήσυχα, η επόμενη μέρα.

Πρωινό ξύπνημα

Το τοπίο παραδίνεται
στο παράθυρο.
Το δωμάτιο αδειάζει.
Οι ουρανοί ανοίγουν.
Αναδύεται μια στιγμή, που έρχεται από πολύ μακριά, όπου βλέπεις όσα έχεις χάσει· μια αυλή σμιλεμένη στον πάγο, μικρές τελείες από φως, έναν νυχτερινό ήλιο, όπως όταν ζεις μέσα σε μια αμφίβολη ανάρρωση: ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο.

Κάτι λείπει

Τα ποτάμια ξεχειλίζουν. Η μέρα μεγαλώνει. Τα μάτια περιμένουν μια υποψία Άνοιξης. Μια σύναξη πουλιών ακούγεται από το δέντρο. Κελαηδήματα, σαν παρακάλια. Επειδή κάτι λείπει. Μπορείς να κρατήσεις την αναπνοή σου; Ή φοβάσαι ότι θα ηττηθείς από το αεράκι της;
Στο κάτω κάτω, μη φοβάσαι.
Πάντα η ήττα
συνοδεύεται
από μια αγνότητα.
Αυτή η πεισμωμένη απόγνωση —
είναι το ποίημα.