Ιμερολόγιο

1

με χέρια ο νους μου απλωμένος
πάνω στο κορμί σου ψάχνει την ψυχή μας
εδώ στο στήθος πιο κάτω στην ανάσα της κοιλιάς
στιγμή τη νιώθει… να τώρα εδώ κάτι μεθάμε
και τρέμω να χωρέσω τη χαρά·
αυτή η αύρα υψώνεται
πιο πάνω από το στοχασμό μου
πάει να γίνει της ζωής μου οροσειρά.

2

ν’ αντέξω να κρατήσω τούτον τον παλμό να σου τον δείξω να τον μάθεις στο τέλος
να με κυνηγάς εσύ μην ξεχαστώ
σκέψου αιθέρα σκέψου ένα κρύο φλογερό
ν’ αντέξω να κρατήσω
ώσπου να σπάσει κάτι να τ’ ανοίξουμε
και κει που χάσκει ο γκρεμός βουτιά
ένα σαΐτεμα οι δυο μας από φως.

3

στη γενετήσια ρίζα σου
το μαύρο δάσος με στιλπνές βελόνες
πόσο περήφανα αυθαδιάζει αγνοεί το θάνατο
χάθηκα μέσα του κι είδα να τρέχει
αχαλίνωτο γέλιο του Πάνα.

4

ανεβαίνεις
μέσα στις φλέβες μου στα νεύρα
σε νιώθω στις καύσεις μου
ενώ ο κόσμος τρέχει κάτω απ' τ' αστέρια απλά
για σαββατόβραδο ή οδομαχία
για αίμα ή για γλέντι
ανεβαίνεις στο σώμα μου
ενώ στη λεωφόρο τρέχει ο κόσμος
σημαίες υψώνονται δίκια που χάνονται
σώματα ματωμένα μιξάρονται στα ρεπορτάζ
πλάνα αμοντάριστα καλά μονταρισμένα
με κάθε τρόπο θέλει να μαρτυρηθεί η ζωή
κι έχω αναλάβει τώρα να αντέξω
να σηκώσω έρωτα, γίνεσαι αίμα μου ανεβαίνεις.

5

δεν πάει να σταθεί ο έρωτας
σαν την ψυχή την πεταλούδα σ’ όποια γύρη
περίμενα τόσο καιρό για να σε βρω που όταν φάνηκες
άπλωσα πάνω σου με μιας το χρόνο αυτό της προσμονής
τον άγριο και κουρασμένο
και κατεργασμένο και διδακτικό τρομάζεις.

6

τι μέτραγε άλλοτε και τι χανόταν
τι ήταν όμορφο τι ήταν άσχημο
έχω ξεχάσει. Χείλια τα βρίσκω σ όλο σου το δέρμα
γλουτός ή στήθος είναι τώρα ένας σεισμός
κάθε φορά που αναβλύζει οπός
γίνομαι φως μονάχα φως
τέτοια πληθώρα, τέτοιο χαρμάνι
αναπάντεχα απ' την κοινοτοπία.

7

μου’ λειψες μέρες κι έχω να πάρω απ την αφή σου
αέρα και θάλασσα που σ’ αγκαλιάσαν
απ το βυθό που σε ώσμωσε ως τα χέρια μου
πλάστηκε χρόνος του έρωτα που πίνω κι αναπνέω.

8

έρωτας σοβαρός σαν το θάνατο
ευωδιάζει όπως πνέει
χαμηλόφωνο φλάουτο στην ήσυχη νύχτα
ενώ κυλούν εξώκοσμα νερά σε ρεματιές της πόλης
μ ένα ουράνιο τόξο νυχτερινό
όλα να τα στεφανώνει.

9

ούτε για μένα ούτε για σένα
αλλά για χάρη του έρωτα
στη χώρα του όπου μας αναπνέει
που έριξα μερίδιο απ το θάνατό μου
για να βρεθούμε εκεί
κι αυτό που ξέρω θα χαθεί
καθώς μια μνήμη θεϊκή δεν βρίσκω μάρτυρά μου.
να σου σηκώσω το γιακά, το κρύο δυνάμωσε
κοίτα πώς στέκεις ένσαρκη αγάπη
ενώ περνούν τα σύννεφα
που πέρασαν και θα περάσουν.

10

φοβάμαι δεν θ’ αντέξεις
και θα μου μείνει αυτή η ανάσα
να την κρατάω δυο φορές εγώ
σπίτι μου στάσου φίλος
αυτό το μήνα το στερεοφωνικό
ας μη χαλάσει.

11

πάνω στο στήθος σου
όλη μου η πλημμύρα απελπισμένα
μα εσύ το δάκρυ σου τρομάζεις
να χυθεί για μένα μη και σου πάρω την ψυχή
το δάκρυ σου το στέλνεις στους αγαπημένους σου
τους τροβαδούρους που μιλούν
πανάθεμά σε γι’ αυτό ακριβώς που ’χω για σένα
αν και δεν έχεις άδικο διψάω για την ψυχή σου
μαζί με την δική μου να την κάνω ένα.

12

^{( 11-9-2001 )}

τη μέρα εκείνη
γίναμε όλοι οι άνθρωποι ένα παλμός
τρομακτικός παλμός της Ιστορίας
το σώμα μου είχε μεγαλώσει σα βουνό
κι εσύ δεν έπαυες στις φλέβες να χτυπάς.

13

ήρθαν φεγγάρια όπου βρεθήκαμε
μια δυο στιγμές στην άλλη όχθη
εκεί όπου το φως
και το σκοτάδι είναι
το ένα αυτό το ολόκληρο
κι ύστερα ένα τίναγμα του ώμου
ένα χέρι χαλαρώνει
και πάλι η μοναξιά
σε χάνω μες στην αγκαλιά μου
— αιθέριο πλάσμα η ψυχή και η κατάρα της

πάντα λυπημένη, τρομαγμένη να σκορπάει.

14

ποιος λέει ο έρωτας είναι για δυο
για έναν είναι τον Σίσυφο, τον Εραστή.

15

θα’ σουν μια άσκηση ταπείνωσης για μένα
ορκίστηκα απ’ την αρχή
μα στην πορεία έχασα τα μέτρα
ο πόθος σκέπασε τα πάντα
σκόνη καμένη απ’ τον ήλιο
που σηκώνεται καθώς πόδια γυμνά
τρέχουν στο χωματόδρομο για να προλάβουν.
τι νους και τι ψυχή να οργανωθούν, να κανονίσουν
όταν η σάρκα μου τραντάζεται από γέλια πυρετού.

16

πότε και πού τα λέω αυτά ;
σε ποιο δικαίωμα του 2001 εγώ παραμιλάω ;
μες στο δικό μου το δικαίωμα.
                            μέσα στο δικό μου.

17

ακόμα μια φορά
κράτα γερά απ τη μέση μου τώρα πετάμε
κι όταν γυρίσουμε στη γη
ας μην το δω στο πρόσωπό σου
μη δω μια ευχαρίστηση σα να ’φαγες σουβλάκι.
        — θα το αλλάξω με μιαν άλλη μνήμη σου ποιητική.
δεν έχει τόπο ευγενή για τα όνειρα
μαζί με το γελοίο μια διπλοτυπία.

18

και χρώματα και μαύρα
κι ευαίσθητα και γουρουνιές
και πότε τρυφερά και άλλοτε κοτρόνες
όλα μαζί παλεύουνε
μα πάνω απ’ όλα η βιασύνη
που τρέχω να μαζέψω όλο το νιώσιμο
σε λιγοστά φεγγάρια.

19

ζέστανα το φίλτρο του έρωτα στο κουτάλι των χειλιών σου
κάτω απ το φεγγάρι και το ήπια
άναβαν τα σώματα έβγαζαν ωραίο καπνό
να κάνουμε ειρήνη με του θανάτου τον θεό
καθώς γινόταν φίλος
ύστερα εσύ με τα ασυλλόγιστά σου νιάτα
την τελετή μου χάλασες με φιάσκο από χασμουρητά και τώρα εγώ εξόριστος, μονάχος
πασχίζω για δικαίωμα στο δράμα
        — και πεισμώνω, το σπρώχνω ως το μελόδραμα —
όταν το μόνο που χαρίζεται είναι να γελάσω
και να καμωθώ πως πάτησα μπανάνα.
—χαρά και πίκρα όλο ένα ρίσκο μου, δικό μου
….κι άλλωστε κάτι αγάπησες
με τα δικά σου μέτρα και σταθμά
κι εγώ ανίκανος να το ευλογήσω, να ευλογηθώ.

20

τώρα πεθαίνω πλάι σ’ αυτό το βράχο δίχως συντροφιά
πόσο γεμάτη είναι ακόμα η ζωή         και πόσο άδεια
πνεύμα που δεν υπάρχεις                      και πληροίς τα πάντα
δεν έχει, έχει, είναι και δεν είναι.
Να φύγει αυτή η μουσική απ’ το μυαλό μου
και τα κομμάτια του έρωτα που μπόρεσα να κλέψω
κι αυτό το ρόπαλο που στα χωράφια κράδαινα
στα πρώτα χρόνια -- δοκιμές για την κατάκτηση του κόσμου.
να έτσι· λίγο αεράκι στ’ αγριόχορτα και πέτρες
είναι και δεν είναι πέθανα περίπου
                                πάλι στο δρόμο απ’ την αρχή.

^(2000-2001)