(Απόπειρα θεατρικού έργου. Πώς άραγε θα μπορούσαμε να κινηθούμε κάθετα στο χώρο;
Είμαστε στο θάλαμο ενός ασανσέρ που έχει σταματήσει σε κάποιον όροφο. Τρία άτομα, δυο άντρες, μια γυναίκα. Ο ένας άντρας πεσμένος, λιπόθυμος. Μπαίνει ο άλλος, ένας πενηντάρης λίγο πιωμένος.)
______________
ΟΔΗΓΟΣ: Ξέρω τι σου λέω. Μπορεί η μνήμη μου να ’ναι τσακισμένη αλλά, γαμώ το Θεό μου, υπάρχουν σταθερές. Πίστη. Η πίστη είναι σαν τη ζεστασιά, μου ’λεγε κάποιος. Προσπάθησα με την πίστη. Έκανα ένα σωρό κόλπα για να επιβιώσω, για να μη τσακίσω τελείως. Απ’ το δεξί μάτι δε βλέπω σχεδόν τίποτα. Είναι φοβερό να ’σαι καταδικασμένος να κάνεις την ίδια δουλειά τόσα χρόνια. Και να μη θυμάσαι γιατί σε έβαλαν σ’ αυτό το πόστο. Υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν και μετά δεν ξεσυμβαίνουν. Κυκλοφορούν σαν φήμες μέσα σου. Κι ύστερα έρχονται φλασιές. Και τα déjà vu. Ξέρω ότι έγραφα. Ό,τι έγραψα, το θυμάμαι. Και μπορώ να ξαναγράψω. Αυτά ήταν γραμμένα μέσα μου κι έπρεπε να βγουν. Όμως άλλαξα. Δυο ζωές. Διπλή φύση. Έχεις ακούσει για τη διπλή φύση; Το μεσημέρι, όταν ο ήλιος καίει και νομίζεις πως όλα είναι φωτιά, μια φοβερή φωνή που μιλάει; Αυτό είναι το ένα ενδεχόμενο. Που οδηγεί στη τρέλα. Το άλλο είναι να ’χει διπλή φύση η ιστορία σου. Η πρώτη στη κοινωνία, η άλλη απ’ έξω. Τι τρέλα κι αυτή; Κι η ακόμη μεγαλύτερη; Να θυμάσαι μόνο το μισό της δεύτερης. Και τελικά τι μένει από σένα; Μισός άνθρωπος. Μισός του μισού. Αριστερά ο κόσμος. Δεξιά όλα θολά. Κάποιος μου το ’κανε αυτό. Μπορεί να το ’κανα κι εγώ στον εαυτό μου. Όπως και να ’χει, μισός άνθρωπος. Μισός του μισού. Ακούς μια φωνή, πας να γυρίσεις και βλέπεις ξανά το εαυτό σου. Σπασμένο στα δυο. Και μετά μου λες για παιδιά. Έχω παιδί. Πρέπει να ’χω παιδί. Κι αυτό το παιδί δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε. Γιατί μέρα νύχτα κάνω αυτή την δουλειά. Ανεβοκατεβάζω κόσμο. Τώρα αυτός που ’ναι πεσμένος τύφλα μπροστά σου, ο άντρας σου, σου είπα. Δε θυμάται τίποτα. Ούτε πως τον λένε. Έτσι γίνεται. Προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεχάσει. Σσστ! Μην το πεις: «Θα τον κάνω εγώ να θυμηθεί. Ασ’ τον να ’ρθει μαζί μου». Δεν μπορείς. Μόνο που θα σε βλέπει, θα θυμάται. Αν έρθει, θα σε βλέπει και θα τυραννιέται συνέχεια. Θα ’ναι πάντα σε μια μηχανή, σ’ ένα δρόμο που γλιστράει. Θα γλιστράει και θα σε παίρνει μαζί του. Πεθαμένη».
(Συνεχίζεται)
[ Από το υπό έκδοση βιβλίο Υπήρξα τόσοι άλλοι ]
