Το True Blue παίζει
στο μπαρ:
«Θέλω απλώς να ξέρεις
ότι η καρδιά μου θα είναι πάντα αληθινή».
Πίνω μια γερή γουλιά
απ’ το ποτό μου.
Η πόρτα ανοίγει — είχες μέρες να φανείς.
Τα βήματά σου αργά
μέχρι να σε φέρουν σ΄ εμένα.
Κοιτάς χαμηλά,
ύστερα εμένα κατάματα.
Συγγνώμη — άηχο,
σχηματίζει το στόμα σου.
Ο δείκτης μου
ακουμπά στα χείλη μου.
Σιωπηλή σκέφτομαι
ένα ακόμα δικό μας σύμπαν:
μαλακό,
χωρίς γωνίες,
με αγάπη
που δεν πονά.
Το τραγούδι συνεχίζει.
Σκύβεις στον λαιμό μου,
«Περπατάω στους δρόμους
μέχρι να σ’ έχω στην αγκαλιά μου»,
μου ψιθυρίζεις τραγουδιστά.
Κι η φωνή σου μένει
στο λαιμό μου,
σαν υπόσχεση
που δεν ειπώθηκε ποτέ.
