Κανείς δεν θυμήθηκε να ρωτήσει,
αν βράχηκα απ' τη βροχή
σήμερα.
Αναστέναζα,
με το όνομα της μητέρας μου στο στόμα,
που μου στέγνωνε τα ρούχα και τη ψυχή μου…
Ακόμα βρεγμένος είμαι
και βγάζω ατμό,
από βαρεία ανάσα και πικρό ντέρτι.
Ονειρεύτηκα,
μια μέρα να γίνω καταιγίδα
για να θυμίσω σ’ όλους,
πως ζω σαν βροχερό σύννεφο…
Δε θέλω τη χαλασμένη ομπρέλα σας,
δεν θέλω.
Καλύτερα έτσι
Βρεγμένος και ξένος,
παρά στεγνός,
συνοδεύοντας την υποκρισία σας… !
