Τρία ποιήματα

Υπάρχει ο καφές
Και το χαρμάνι του καφέ
Και το κουταλάκι του καφέ
Και το μπρίκι του καφέ
Και η μυρουδιά του καφέ
Και η γεύση του καφέ
Υπάρχει και μία φρίκη παντοειδής
Κι ένα πιεσμένο έλασμα
Κι ένα ξεκουτιασμένο πουλί
Κι ένα ποντικοφαγωμένο χαλί
Κι ένα ξεχασμένο πέρασμα
Υπάρχει κι ένα μαραμένο βιολί
Κι ένα σκουριασμένο τρομπόνι
Και μία χειμωνιάτικη αυλή
Κι ένας μαχαιρωμένος αλήτης
Και μία βουλωμένη στρόφιγγα
Υπάρχει κι ο ζωηρός χορός
Με παρασημοφορημένους προλετάριους
Να μεθάνε με βότκα και ρακί
Μέσα στην εγκαταλειμμένη φάμπρικα
Υπάρχει και το γεγονός της συντριβής
Σε υψόμετρο δέκα χιλιάδες σήμαντρα
Μία λαμπερή στο δάσος γιορτή
Κι ένα λυσσασμένο της νύχτας φάντασμα

Κανείς εκτός από εμένα
Δεν θυμάται το τρένο
Που με πρωτοπήγε στην Αθήνα
Αλλά εγώ θυμάμαι την βαριά κούραση
Των ανθρώπων που ροχάλιζαν δίπλα μου
Τα άκομψα και σκληρά κτίρια
Τον ουρανό πνιγμένο στα καυσαέρια
Μόνο εγώ τώρα με θυμάμαι
Στον άναρχο σταθμό αμήχανο έφηβο
Της ποιητικής περιπέτειας κομπάρσο
Κι ένα άχρηστο χαρμόσυνο μήνυμα θυμάμαι
Να κουδουνίζει στ΄ αυτιά μου σαν βέβαιη προφητεία
Μήνυμα από τον απατεώνα και αλλοπρόσαλλο καιρό

Κάποιες βαρυχειμωνιές
Και κάποια σκληρά καλοκαίρια
Με συντρόφεψαν στο Παγκράτι
Κι ένας μυθικός σεισμός
Που μου μίλησε για τη γη σαν καλόγερος
Αλλά τελικά η κουρτίνα της βιτρίνας
Της μικρής μου γειτονιάς ποτέ δεν άνοιξε
Για να μπορέσω να δω αραδιασμένα στη σειρά
Τα σουβενίρ από τα φλογερά μου πεπρωμένα