Μήτρα μαύρη μ’έβγαλε, μειζόνων και ελασσόνων.
Είμαι ο καθ’υπερβολήν, η σαρξ εκ της σαρκός της·
ο contre jour, ο αγχέμαχος· η γλώσσα με τη γλώσσα.
Ποίημα για τον Ηλία Λάγιο
Φυλλοροώ βατεύομαι
δύω και ανατέλλομαι
πολύβουος στην Μποκοτά
παντέρημος στα Σύβοτα.
Εκείνη ζει με σκότος βιβλικό τις πολικές της νύχτες. Πύρινη και ηλιόφωτη.
Όποιος την αγαπήσει, κερδίζει αειθαλή ζωή και Δόξα εν Υψίστοις.
Εγώ εσωστρέφω ρητορώ. Εγώ ελαύνω έκρηξη. Θάνατο και ζωή ελαύνω.
Ρέω με ρέοντες ποταμούς σαρώνω ασπρόρουχα και polaroid προγόνων.
πολύπλαγκτος
προκατακλυσμιαίος
Άγγελε Ταξιάρχη μου και Παλαμά δραγάτη μου
γέρο μου, Κώστα, μάστορα και Απόστολε Ανδρέα
βάλτε φωτιά στους κλήδονες, φιλήστε τις φιλήδονες.
Γιατί είμαι ήπαρ μελανό, συκώτι νεογοτθικό
Perpetual Adoration στη Βούδα και την Πέστη,
με οξυκόρυφους σπασμούς κι αψιδωτές τις πύλες
του Ερχομένου.
Σονέτα, στίξη, ρίμες, μέτρα
δεν ήρθα εδώ για την ξεπέτα
είμαι ο άγιος της κορφής,
ο Ηλίας της νεροποντής
είμαι ο προφήτης του βουνού
κι ο Λάγιος του ορυμαγδού
τώρα
λέξεις μαυροφορούσες
με θρηνούν,
μοιρολογούν
και λάμπουν
στοιχηματίζουν τ’άπαντα
στο
ένθεο
σκοτάδι.
ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν:
