Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάω εγώ την Αναγέννηση,
και μάλιστα την ιταλική,
αφού είναι τότε που οι ζωγράφοι βάλθηκαν
να ζωγραφίζουνε μετά μανίας
άνδρες και γυναίκες γυμνές
και όλοι διάβαζαν Κικέρωνα και Οβίδιο και Πλάτωνα
και μιλούσαν ιταλικά
που είναι μουσική φτιαγμένη από λέξεις,
και είναι τότε που ο Άλδος Μανούτιος
γέμιζε με τόμους in quarto τα ράφια των βιβλιοθηκών
κι οι αναγνώστες κουβαλούσαν μες στις τσέπες τους
μικρά βιβλία, in octavo,
για να διαβάζουν στο βουνό ή στις πηγές του δάσους
κι οι πάντες χόρευαν μ’ εκείνη τη μουσική
που ακόμα και σήμερα
όταν την ακούμε, καμιά φορά, στο ραδιόφωνο
χτυπάμε με τα δάχτυλά μας τον ρυθμό επάνω στο τιμόνι
κι η Φλωρεντία
ήταν μια Φλωρεντία ίδια με τη σημερινή
μ’ ανέγγιχτη ακόμα από τουρίστες
και κυκλοφοριακά προβλήματα
και ο Τισιανός τότε ακριβώς ζωγράφισε
την αυνανίστρια Αφροδίτη του
με την κοιλίτσα της γυμνή και τα μικρά της στήθη.
Κυρίως αυτό, τα μικρά της στήθη.
