Δώδεκα μικρά αφοριστικά

O Δ.Τ. Άνα­λις απέ­στει­λε τα εν λό­γω «Δώ­δε­κα μι­κρά αφο­ρι­στι­κά» στις 18.6.1983 στον τό­τε [έντυ­πο] Χάρ­τη, αλ­λά δεν δη­μο­σιεύ­θη­καν πο­τέ, ίσως για­τί τα απέ­συ­ρε ο ίδιος ο ποι­η­τής ​για να τα επε­ξερ­γα­στεί πε­ρισ­σό­τε­ρο. Πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­καν στο βι­βλίο του Δη­μή­τρη Κα­λο­κύ­ρη Πα­ρα­σάγ­γες, Α΄ τό­μος: Ονο­μα­στι­κόν, Άγρα 2014. Ανα­δη­μο­σιεύ­ο­νται εδώ μα­ζί με τη χει­ρό­γρα­φη εκ­δο­χή τους από το αρ­χείο του Χάρ­τη. [Σ.τ. Επιμ.]

Η μο­να­χι­κή βάρ­κα ξέ­ρει ποιος θα’ ναι ο επό­με­νος επι­βά­της.

Γεύ­ση από αλά­τι και λά­δι, για να στρώ­σεις τρα­πέ­ζι στον άλ­λο ου­ρα­νό.

Όταν κρα­τάς ένα χαρ­τί στο χέ­ρι, παί­ζεις· δύο, παί­ζε­σαι.

Η κου­τσή αλή­θεια παίρ­νει την ιδέα για μπα­στού­νι.

Το υφα­ντό του μύ­θου ντύ­νει με θά­να­το και γδύ­νει με ζωή το ίδιο σώ­μα.

Αλ­λά η αλή­θεια εί­ν’ ενα­ντί­ον της ζω­ής, όπως η ομορ­φιά το άλ­λο πρό­σω­πο του χρό­νου.

Στον ου­ρα­νό των πό­λε­ων που εί­ναι πά­ντα ορι­ζό­ντιος τα πλην και τα μεί­ον του φθο­ρί­ου.

Το χυ­δαίο βγαί­νει απ’ τη βρύ­ση της σε­μνο­τυ­φί­ας.

Η ιδε­ο­λο­γία της τε­χνο­κρα­τί­ας προ­σπα­θεί να πεί­σει ότι το Ήθος προ­ο­δεύ­ει.

Το πλε­ο­νέ­κτη­μα της φρί­κης εί­ναι ότι δεν έχει πρό­σω­πο.

Το να κά­νεις ποί­η­ση εί­ναι εύ­κο­λο σα να υπο­γρά­φεις τσεκ. Το ζή­τη­μα εί­ναι το αντί­κρι­σμα.

Στην ποί­η­ση τα μη­δε­νι­κά μειώ­νουν το πο­σό.

_{[19]81-[19]82}