Ο χρόνος ο αόρατος, ο ορατός
Πόσο επίβουλα
θρυμματίζεται ο χρόνος
μέσα στη σιωπή —
καταρράκτης υάλου λαμπυρίζει
πριν βυθιστεί σε σκοτεινή χοάνη.
Ποιός τον εγέννησε;
Ποιός τον καθοδηγεί;
Ποια η κατεύθυνση;
Ποιός ο προορισμός του;
Τον τέμνουμε
τον κατατέμνουμε
τον ανατέμνουμε
και εντέλει
στις όχθες του αναμένουμε
άναυδοι, ανίδεοι, ανήμποροι.
Περίπατος το δείλι
Γοργά κυλάει ο ήλιος για να γείρει.
Πουλιά αποδημούν σε ακριβείς σχηματισμούς
κάτω από ξέπλεκα σύννεφα
πάνω από τούλινα βουνά.
Αλλάζει δέρμα ο ευκάλυπτος
το ποτάμι ρέει, τα βρύα μένουν
τα πλατάνια μας γνέφουν
τη χαίτη τους κουνώντας ζωηρά.
Τσέρκι αόρατο λιωμένου σίδερου
κρατάει στη θέση της
ετούτη την εικόνα.
Κρατάει το ήμερο ανάγλυφο των λόφων
την έρημο, τα στάχυα, τους παγετώνες
φώκιες, πυγολαμπίδες, χελιδονόψαρα
ουρανοξύστες και μυρμηγκοφωλιές.
Κρατάει κυνηγούς και θηράματα
θηράματα και κυνηγούς.
Κρατάει για χάρη μας
ετούτη τη στιγμή
ενός απέραντου χρόνου
ενός απέραντου χώρου
ενός απέραντου απέραντου.
Με δαχτυλίδια μαγνητίτη
έψαυαν οι μυημένοι των Καβειρίων
από τα σωθικά της γης ορμώμενο
το αόρατο τσέρκι
—το «πεδίο» του σήμερα—
που αενάως μας ελεεί.
Με δάχτυλα γυμνά
εγκαταλείπουμε σκέψεις
εγκαταλείπουμε εαυτούς
μειλίχια εγκαταλείπουμε
εν θαυμασμώ.
