Το πουλί και ο εραστής
Είπε το πουλί:
Η τέχνη μου είναι εφήμερη∙ τα γλυπτά που σκαλίζουν στον αέρα οι φτερούγες μου θα
χαθούν για πάντα όταν πεθάνει μαζί μου η μνήμη των φτερών μου. Τυχεροί θα είναι
όσοι μ’ έχουν δει την ώρα που εργάζομαι – αλλά κι εκείνοι θα ξεχάσουν.
Είπε ο εραστής:
Αυτόν τον έρωτα θα τον ξεχάσεις μετά από χρόνια∙ πρώτα τους σπασμούς, μετά την
αφή, έπειτα τα φιλιά, ύστερα τους ψιθύρους, και τελευταίο το χρώμα των ματιών μου.
Αλλά θα θυμάσαι ότι τό ’ζησες.
Η φύση της ενοχής
(ο Βούδας ζητά συγγνώμη απ’ τον γέρο σκύλο του)
Είπε ο Βούδας στον σκύλο του:
Αν
σε μια άλλη ζωή
γίνω κουτάβι
που το βρήκες τρομαγμένο στην πόρτα σου
και κλαίω ανεξέλεγκτα,
και κατουρώ παντού μες στο σπίτι σου,
σε παρακαλώ
μη με χτυπάς με την εφημερίδα
γιατί πονάω
και θα φοβάμαι.
[ Μεγάλωσα ]
Μεγάλωσα μέσα στις λέξεις.
Τα πρωινά
έρχονται και τρώνε απ' τα χέρια μου
σαν τα πουλιά.
Όταν κοντεύω να πεθάνω
θα σηκώσω τα χέρια ψηλά
και θα φύγουν.
