Ο αειθαλής άνδρας με την κατάμαυρη στολή / Η ιτιά

Χθες βράδυ η ιτιά
Ξάπλωσε στο κρεβάτι μου
Καθώς τα φύλλα της σκέπασαν τα μάτια μου
ένα κλαδί λύγισε στ’ όνειρο
κι απ’ τον κορμό κατέβηκε η μητέρα
Κρύο κάνει, είπε
Και σφράγισε ένα γράμμα
με χοντρή κλωστή θλίψης
O βαρκάρης ζητάει συνέχεια κέρματα
Στ’ αλήθεια έχω ξεχάσει τον δρόμο που με πάει σπίτι μου
Μόνη κοιμάμαι
σε δέντρα γεμάτα δάκρυα
όλες τις εποχές

Ο αειθαλής άνδρας
με την κατάμαυρη στολή
άραξε στο κεφάλι μου
Παίζει επίμονα
στο κόρνο με τα χείλη
σκοπούς του κυνηγιού
σε φα και σι ύφεση
Κάνει κρύο εδώ
Σπασμένα είδωλα πηγαινοέρχονται
Με κουράζουν με τις απαγγελίες πόνου
Θέλω να φύγω
Όμως στρατός φυλάει τα σύνορα κάτω
Δεν έχω ακόμα ως φαίνεται τελειώσει το τραγούδι μου
Δεν έχω μαζέψει όλη
την πάχνη από την τριανταφυλλιά στον κήπο
Δεν έχουν θολώσει τα μάτια μου από την ομορφιά του φθινοπώρου.