Τα χελιδόνια εδώ μπορεί να ψοφήσαν
μπορεί και να κάναν το ταξίδι του γυρισμού.
Σαν και το πείραμα των δύο σχισμών
που λες δε μπορεί πρέπει να είμαστε αθάνατοι.
Η Γη που μοιάζει ακίνητη
είναι ένα εκκρεμές από ξύλο και συνείδηση·
μοιάζει να μένει στάσιμη
αλλά κάπου πηγαίνει και κείνη τα βράδια.
Παράξενο είπες·
τα βράδια κι εγώ κάπου πηγαίνω
αλλά δε συναντώ κανέναν.
Μόνο ένα φεγγάρι με ακολουθεί
κι αυτό όχι πάντα.
Με ελαφρύ το βήμα της αβεβαιότητας
σχεδόν σίγουρη των πάντων χασούρα
το λιμάνι έγινε κέντρο των αδυνάμων.
Τώρα εδώ σε τούτα τα πικρά νερά
ποιος θα το ‘λεγε –
βγήκε ο λαός να ρίξει πρώτος το λίθο.
Αυτός που χρόνια πια αγκυροβολούσε
που με ασυνέπεια βαστούσε στην ολιγαρχία
που ποτέ δεν έπαψε να τρέφει τους αγρούς
είναι τώρα σε θέση και να δημηγορήσει.
Αγαπητοί μου
χρυσός ο αιώνας δε λέω
αλλά είδατε ποτέ το πρόσωπό σας
στον καθρέφτη;
Τα χείλη της θα αλλάξουν χρώμα το πρωί.
Η άψη του θαλασσινού νερού και η αλμύρα
που βρίσκουν ευχαρίστηση ανάμεσα στα πόδια της
όπως ένα κατάλευκο παιδί που αναζητεί τον ήλιο
ή όπως εμένα που χάνομαι τη νύχτα
μέσα στους δρόμους κλειδώνοντας την φωνή μου,
με τόσο πάθος μπορούν να μου δοθούν.
Τώρα που γίνομαι δέρμα επάνω στο δέρμα της
τώρα που σάρκα στη σάρκα σφιχτά μ’ αγκαλιάζει
μπορώ επιτέλους να το διακρίνω.
Τα χείλη σου αλλάζουν χρώμα κάθε πρωί.
Ξέρεις χωρίς το σκοπό το ακρογιάλι θα φθίνει
θα φύγουν τα πλοία χωρίς εμάς.
Πώς να το πω αλλιώς –
δε σε φίλησα αρκετά και τώρα μελαγχολώ.
Κι αν βλέπω τα μάτια σου άδεια
κι αν σχημάτισα την όψη του ουρανού σε σένα
είναι γιατί βρήκα μια λίμνη και την έκανα θάλασσα.
