Μικροί οδηγοί ακρόασης / Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2, έργο 16, του Προκόφιεφ

^{_{——————}
ΜΙΚΡΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΑΚΡΟΑΣΗΣ
——————}

—Το στή­θος μου βρά­ζει, για­τρέ.
—Γδυ­θεί­τε να σας ακρο­α­στώ.

*

Ερ.:Μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με για τη μου­σι­κή;
Απ.: Δεν μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με για τη μου­σι­κή.

Κον­τσέρ­το για πιά­νο αρ. 2 έρ­γο 16

(1912-1913 και 1923-1924. Του Σέρ­γιου Προ­κό­φιεφ)

Κά­ποιος απο­φα­σί­ζει να αυ­το­κτο­νή­σει.

Τον βλέ­που­με να προ­χω­ρά­ει απο­φα­σι­σμέ­νος μέ­σα στη χει­μω­νιά­τι­κη πα­γω­νιά, στη δε­ντρο­στοι­χία του Ρίλ­κε — όποιος σπί­τι δεν έχει, και δεν θα κτί­σει πια, θα αγρυ­πνά δια­βά­ζο­ντας γράμ­μα­τα πα­λιά ή τα­ραγ­μέ­νος θα περ­πα­τά­ει δε­ξιά αρι­στε­ρά —κα­θώς θα στρο­βι­λί­ζο­νται στις αλέ­ες τα πε­σμέ­να φύλ­λα. Τα δέ­ντρα εί­ναι όλα τε­λεί­ως γυ­μνά κι από το τε­λευ­ταίο τρυ­φε­ρό πρά­σι­νο. Ο ψυ­χι­κός του ανα­βρα­σμός, με δια­κο­πές ονει­ρο­πό­λη­σης ή αδρά­νειας, κο­ρυ­φώ­νε­ται σε αβά­στα­χτα δρα­μα­τι­κό κρε­σέ­ντο. Όλη την ώρα δια­τη­ρεί το αί­σθη­μα πως όλα αυ­τά συμ­βαί­νουν μπρο­στά σε κά­ποιο πι­θα­νόν φι­λο­θε­ά­μον κοι­νό που ίσως απο­λαμ­βά­νει το θέ­α­μα — αλ­λά πού βρί­σκο­νται αυ­τοί, με ποια­νού το μέ­ρος εί­ναι; Ση­κώ­νο­ντας το βλέμ­μα στον κά­τα­σπρο ου­ρα­νό κι ενώ έρ­χε­ται κι άλ­λη χιο­νιά, σκο­ντά­φτει εκεί­νο σ' ένα κα­τα­πρά­σι­νο τρο­πι­κό πα­πα­γα­λά­κι –το πιο απί­θα­νο που­λί σ' αυ­τά τα πλά­τη– να προ­σπα­θεί να τσι­μπο­λο­γή­σει το τε­λευ­ταίο ξε­ρό φύλ­λο που από­μει­νε σ' ένα χιο­νι­σμέ­νο κιό­λας δέ­ντρο. Αλ­λά­ζει γνώ­μη για την αυ­το­κτο­νία κι απο­μα­κρύ­νε­ται σφυ­ρί­ζο­ντας. Η δυ­να­τό­τη­τα της ονει­ρο­πό­λη­σης επι­στρέ­φει και να τος να πα­ρα­κο­λου­θεί τώ­ρα εν­δό­μυ­χα σκη­νές από το πα­ρελ­θόν.

Ξάφ­νου όλα σβή­νουν. Μπρο­στά του περ­νά­ει η πο­μπή της ίδιας του της κη­δεί­ας. Βλέ­πει να τον κη­δεύ­ουν μ' επι­ση­μό­τη­τα και τι­μές εθνι­κού ήρωα, σαν να επι­τέ­λε­σε το με­γά­λο πα­τριω­τι­κό κα­θή­κον αυ­το­κτο­νώ­ντας από προ­σω­πι­κό αδιέ­ξο­δο, μπο­ρεί και μια αβά­στα­χτη ερω­τι­κή απο­γο­ή­τευ­ση. Τώ­ρα επι­βιώ­νει του εαυ­τού του — στο φι­νά­λε. Γε­νι­κός ποι­κι­λό­θερ­μος χο­ρός με σαρ­κα­στι­κή μπορ­ντού­ρα από μού­σες, νη­ρη­ί­δες και απόλ­λω­νες, σμή­νη από κα­τα­πρά­σι­να πα­πα­γα­λά­κια και πλή­θη πά­σης φύ­σε­ως. Η κω­μω­δία τε­λεί­ω­σε. Ή μή­πως όχι;

Ας ψά­ξου­με την απά­ντη­ση στο κον­τσέρ­το, το δυ­σκο­λό­τε­ρο και ένα από τα ωραιό­τε­ρα που γρά­φτη­καν πο­τέ, όπως παί­ζε­ται με υπε­ράν­θρω­πη μου­σι­κό­τη­τα από τη Λίζ­μπετ.