Γενάρης

Ο χει­μώ­νας, κρύ­ος και στε­νά­χω­ρος ως εί­ναι, μας τον πε­τά­νε όπως το κό­κα­λο σε λι­μα­σμέ­νο σκυ­λί, και πε­ρι­μέ­νουν να ρου­φή­ξου­με όλο το με­δού­λι …Θα πέ­σει χλω­ρό το κα­ρύ­δι από το δέ­ντρο; Ας μην απο­γοη­τευ­τεί η χρο­νιά από τη συ­γκο­μι­δή της. Ήξε­ρα έναν τρε­λό που ανέ­βη­κε στον άμ­βω­να μιας άδειας εκ­κλη­σιάς μια Κυ­ρια­κή και παίρ­νο­ντας το ψαλ­τή­ρι πα­ρα­τή­ρη­σε: «Εί­χα­με κα­λό φθι­νό­πω­ρο για τη σο­δειά του κα­λα­μπο­κιού και της πα­τά­τας. Ας τρα­γου­δή­σου­με το Χει­μώ­να». Λέω λοι­πόν «Ας τρα­γου­δή­σου­με το Χει­μώ­να». Τί άλ­λο μπο­ρού­με να τρα­γου­δή­σου­με που να εναρ­μο­νί­ζε­ται με την επο­χή;
_{ΧΕΝΡΙ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΘΟΡΟ,}
Τo ημε­ρο­λό­γιο, 30 Ια­νουα­ρί­ου 1854

Βο­γκούν τα δέ­ντρα

Δε φτά­νει η βρο­χή

Πρέ­πει επά­νω μας

Χιό­νι βα­θύ να απλω­θεί

Μία κρυ­στάλ­λι­νη

Κα­τοι­κη­μέ­νου ου­ρα­νού

Σιω­πή

Να στέρ­ξει τα όνει­ρά μας

Μιας άν­θη­σης πο­λύ­χρω­στης

Που από την ακι­νη­σία

Μιας στά­σης συ­ντη­ρη­τι­κής

Στης κί­νη­σης τον κό­σμο

Θα μας βά­λει

Σε μιαν άλ­λη συμ­με­τρία

Θα μας τυ­λί­ξει τό­τε

Με δο­ξα­ριές βα­θιές

Το ου­ρά­νιο μου­σι­κό δο­ξά­ρι

Τά­ζο­ντας με­λω­δία και ρυθ­μό

Χο­ρό

Σε με­λισ­σιώ­να ερ­γα­τι­κό

Βουή μιας άνοι­ξης

Που απ’ τον εφή­με­ρο αν­θό

Θ’ αγω­νι­στεί

Συ­γκο­μι­δή

Εφή­με­ρου καρ­πού

Να βγά­λει

ΗΧΗ­ΤΙ­ΚΟ ΠΑ­ΡΑΡ­ΤΗ­ΜΑ:

Χανς Αμπρα­άμ­σεν (γ. 1952): Χιό­νι (Schnee, 2006-2008. 10 Κα­νό­νες για 9 όρ­γα­να)

Κρυ­σταλ­λέ­νιοι Κα­νό­νες, χιο­νά­τη πο­λυ­φω­νία, το με­δού­λι του Χει­μώ­να.