Mr Bean

Παι­δι­κό

Ι

Μοιά­ζεις, Τη­λέ­μα­χε, του Mr Bean στον αυ­τι­σμό
στις εμ­μο­νές σου και στις μά­ταιες προ­ση­λώ­σεις.
Σπα­θί ψά­χνεις να βρεις κι αλό­γα­τα για καλ­πα­σμό
στα πο­λυ­κα­τα­στή­μα­τα των παι­χνι­διών – στις συ­γκε­ντρώ­σεις

γο­νέ­ων και κη­δε­μό­νων βλέ­πεις τα παι­διά
τους κλεί­νεις μά­τι πο­νη­ρά, μι­σο­χα­μο­γε­λώ­ντας
συ που με­γά­λω­σες σκαρ­φα­λω­μέ­νος σε κλα­διά
κι εί­χες Μά­να τη θά­λασ­σα, αγκο­μα­χώ­ντας

ξε­βρά­στη­κες σε δαι­δα­λώ­δεις πο­λι­τεί­ες.
Γι­γά­ντιες οθό­νες παί­ζουν στις πλα­τεί­ες
ντο­κι­μα­ντέρ με ακρο­για­λιές, με δά­ση

μα τα παι­διά σου, προς Θε­ού, μην τα κα­τα­δι­κά­σεις
να βλέ­πουν μια νε­κρή ζωή σε spots τη­λε­ο­πτι­κά.
Ξε­κλεί­δω­σε του κό­σμου τ’ αρ­χαία μυ­στι­κά.

ΙΙ

Ξε­κλεί­δω­σε του κό­σμου τ’ αρ­χαία μυ­στι­κά.
Την γλώσ­σα της σιω­πής –των άστρων τα κα­ντή­λια
και των βου­νών γραμ­μές στης λύ­πης τα προ­σή­λια
χα­ρά­ζου­νε τα σύμ­βο­λα τα ιε­ρο­γλυ­φι­κά–

να την χω­ρέ­σει η φω­νή, κύ­λι­κας κι ενυ­δρείο.
Έφτα­σε η επο­χή των πα­γε­τώ­νων και το κρύο
από τη­λε­ο­ρά­σεις ανα­τέλ­λει, digital εμ­φυ­τεύ­μα­τα
στην επι­φά­νεια ωκε­α­νών ρα­διε­νερ­γά μο­σχεύ­μα­τα.

Πα­ρά­νο­μος, ημια­ό­ρα­τη σκιά σε κα­θε­στώς κυ­βερ­νο­χώ­ρου,
σχε­δί­α­σε ένα βρα­χυ­κύ­κλω­μα μ’ από­γνω­ση από­ρου
ξε­μει­νε­μέ­νου νύ­χτα, αιχ­μά­λω­του στου supermarket τις οθό­νες

με υπερ­τρο­φές διαί­της σε συ­σκευα­σία δώ­ρου
σε απω­θη­τι­κά της θλί­ψε­ως, σα­μπουάν, ηλε­κτρο­φό­ρους
προ­τζέ­κτο­ρες και φορ­τι­στές, με σθέ­νος δο­ρυ­φό­ρου

ψάλ­λε τον ύμνο της αγά­πης. Με λέ­ξεις αλ­λό­κο­τες και μό­νες.