Δύο ποιήματα: Βαλερί, Όντεν

PAUL VALERY (1871-1945)

ΤΟ ΧΑ­ΔΙ

Σφί­ξε τα ζε­στά μου χέ­ρια
στα δι­κά σου. Θα ’ναι
γλύ­κα οι πα­λά­μες σου
και θα με με­θά­νε.

Και τα δα­χτυ­λί­δια μας
στά­λα δρό­σου και γα­λή­νη
λιώ­νουν στο αναρ­ρί­γη­μα
των μα­τιών σα­γή­νη.

Τό­σος εί­ναι ο πό­νος, όπως
ρό­δο πορ­φυ­ρό, στιλ­πνό.
Μα το χά­δι μας τον κά­νει
δά­κρυ και κα­πνό.

W.H. AUDEN (1907-1973)

Από την ενό­τη­τα ποι­η­μά­των «Και­ρός πο­λέ­μου»

            ^XVI

Απλός ο πό­λε­μος εδώ: ένα μαυ­σω­λείο.
Ένας στρα­τιώ­της στο τη­λέ­φω­νο μι­λά.
Επι­τε­λείς τον χάρ­τη με­λε­τούν τον λείο.
Ένα παι­δί τσάι καυ­τό σε κού­πες τούς κερ­νά.

Έτοι­μα τα σχέ­δια για όσους φο­βού­νται
κι ανυ­πό­μο­να το συσ­σί­τιο πε­ρι­μέ­νουν.
Εί­ναι οι ανα­λώ­σι­μοι: τις γυ­ναί­κες τους θυ­μού­νται
και ―το αντί­θε­το των ιδε­ών!―εύ­κο­λα πε­θαί­νουν.

Αλ­λά οι ιδέ­ες μπο­ρούν να ’ναι αλη­θι­νές
και μύ­ρια πρό­σω­πα βλέ­πεις χα­ρού­με­να
Να ζού­νε στης απά­της τις ντρο­πές.

Οι χάρ­τες δεί­χνουν φο­βε­ρά τα μέ­ρη
όπου η ζωή πη­γή μαύ­ρου κα­κού:
Ναν­κίν, Ντα­χά­ου και τα λοι­πά-πα­ντού.