Δύο ποιήματα

"Ο κό­σμος έφυ­γε πρέ­πει να σε πά­ρω πά­νω μου."
Paul Celan
(από τη συλ­λο­γή Κα­μπή πνο­ής, μτ­φρ. Μ. Καρ­δα­μί­τσης, εκδ. Κί­χλη, 2018)

Δες το κα­τα­κό­ρυ­φο
            άκρη - άκρη
στο γεί­σο της τα­ρά­τσας

Άκου το τό­πι και το γκελ του κρα­νί­ου σου στα τσι­μέ­ντα
Τη θραύ­ση το με­τω­πιαίο πρώ­τα
Τη σύ­γκρου­ση της πτώ­σης
Τα βιο­γρα­φι­κά σου ύστε­ρα
                στις ρα­φές του χρό­νου
Μοί­ρα αυ­τού που βυ­ζαί­νει και δεν πε­τά

Το λυ­καυ­γές
Το προ­βα­τί­σιο
Τό­σο δι­πλό
Φο­βι­σμέ­νο,
άλ­λω­στε
αφ' εαυ­τού

Ακό­μα πι­στεύ­εις
πως εί­σαι αν­δρό­γυ­νο;
Το ού­τε άν­θρω­πος, ζώο ή πράγ­μα;

Μην το αφαι­ρέ­σουν
Έτσι, ολό­κλη­ρο
Πή­λι­νος βό­λος
στον άβα­κα με την άμ­μο
μο­λυ­βέ­νιο βλή­μα
στο όπλο σου

Και να μην προ­σθέ­σουν
κά­τι στην ιστο­ρία της έν­νοιας
Μια υδρό­γειος που δεν χρειά­ζο­νται τους με­σημ­βρι­νούς της
να σε εντο­πί­σουν
Μια επί­πε­δη σφαί­ρα όπου η στε­ρε­ο­με­τρία πα­ρα­χω­ρεί τα δι­καιώ­μα­τά της στον Χάρ­τη
Ορί­ζο­ντες γραμ­μά­των,
γρα­φή που δεν σου υπέ­δει­ξε τη Νή­σο των Θη­σαυ­ρών
«γορ­γά
μα­ραί­νο­νται οι πα­φλα­σμοί
δώ­θε κι εκεί­θε απ' το πέν­θος»

_{[ Χριστούγεννα '24 ]}