Βαρδάρης στη Σίνδο
Σαν τους πελαργούς στο ένα πόδι
Σαν τους πελαργούς ακίνητο σθένος
Ακίνητη ματιά
Ούτε κοντά ούτε μακρυά
Ίσια μπροστά
Φυσάει Βαρδάρης από το πρωί
Φυσάει και μέσα στο κεφάλι μου
Βαρδάρης διασταυρωμένος με το λιγοστό
Φως απ’ τις γρίλιες
Θάνατος αλλά όχι στη γλώσσα
Αν ενώσεις ένα-ένα τα γράμματα των λέξεων
με τα σημεία στίξης ή με τα σύμβολα της αριθμητικής
θα έχεις την πρόταση που δεν μπόρεσες να πεις:
Θ=Ε Λ=Ω Ν×Α Μ÷Η Π+Ε Θ=Α Ν;Ω
Θα έχεις τότε μια γλώσσα προγραμματισμού παντός καιρού
ένα εύχρηστο άμπρα-κατάμπρα για τον συγκεκριμένο αποδέκτη
που ουδέποτε θα λάβεις ανεστραμμένο, διότι ο θάνατος
δεν επιστρέφει τίποτα. Είναι κεφάλι αγύριστο,
μονόχνωτος καθαρευουσιάνος ο θάνατος
δεν παίρνει κατάκαρδα τις ιδιολέκτους της ποίησής σου.
Λέει αλήθεια αλλά όχι με όσα λέει.
Η γλώσσα σου με τις εικονικές συναρτήσεις και τις υπερφορτώσεις τελεστών
περιλαμβάνει χαρακτηριστικά από γλώσσες υψηλού και χαμηλού επιπέδου.
Είναι μια μεταγλωττιζόμενη γλώσσα πολλαπλών παραδειγμάτων, με τύπους,
ώστε να υποστηρίζει δομημένο, αντικειμενοστρεφή προγραμματισμό.
Είναι μια γλώσσα που απέτυχε να γίνει σχέση.
Κρατά σκεπασμένο τον καθρέφτη με κρέπια.
Διακόπτει τη συνεργασία με τα τελεσίδικα και τον ψευδάργυρο.
Είναι το ποίημα του Πονζ.
Σημείωσε ακόμα, ότι προϋποθέτει εκ μέρους σου μια «φαντασία προληπτική»:
Πριν αποκτήσεις καν την επίγνωση ενός πόθου ή σκοπού,
έχεις κιόλας διαπράξει το έγκλημα. Όπως ο Μάκβεθ.
Οπότε, ναι:
«Έχεις δίκιο που πιστεύεις πως θα πεθάνεις.
Αν δεν το πίστευες θα μπορούσες να υποφέρεις τη ζωή σου;»
(ΖΑΚ ΛΑΚΑΝ)
Νεώσοικος
Έμαθα στο δωμάτιο.
Βρήκα στο σπιρτόκουτο φυλαγμένο το χρυσό δοντάκι.
Είναι καλύτερα εδώ
όσο αντέξουν οι σιδερόβεργες στην πλάκα του μπετόν.
Ότι θα πέσει το ταβάνι, στατικά είναι αναμενόμενο.
Με την άμμο της θάλασσας δεν χτίζεται σπίτι κατανόησης.
Το δωμάτιο δεν είναι νεώσοικος για τη βάρκα του Άδη.
Ποιά είναι προφερόμενα τα φωνήεντα ―ούτε χαράς ούτε λύπης―
αλλά χωρίς ποτέ να ακούγονται;
Ψόφησε!
Είδα κι απόειδα με τα συμφραζόμενα
Ένα μαχαίρι ζητώ
να κόψω το ραδίκι του νου από τη ρίζα
να σκάψω βαθιά με το νύχι στο χώμα
για το νεκρό πουλάκι από θάνατο φυσικό και όχι
για την καρδερίνα που θρηνεί η οικογένεια στο σαλόνι
Τόλμησα και δεν τόλμησα
Κατέφυγα στα ωδικά
Στις σταθερές αξίες, στα κλουβιά
Παρηγοριά ωρίμων κυριών
Εμένα με ενδιέφερε η διάλεκτος του σπουργίτη:
τον Αύγουστο μόλις βουτήξει στη θάλασσα ο ήλιος
φεύγει βολίδα με τους ομοϊδεάτες του και ακελάιδιστος
χώνεται στην φοινικιά
Αμετάφραστο
Nos péchés sont têtus, nos repentirs sont lâches;
Nous nous faisons payer grassement nos aveux,
Et nous rentrons gaiement dans le chemin bourbeux,
Croyant par de vils pleurs laver toutes nos taches.
( ΣΑΡΛ ΜΠΟΝΤΛΕΡ, «Au lecteur» )
Tα κάγκελα
Στα τέσσερα επι τρία του προαυλισμού μου στη κάμαρα, με κλειστές τις σουρντίνες του θορύβου, χωρίς τον Γκόντελμπεργκ να με κρατάει, μην αποκοιμηθώ και δεν σου πω αυτό που δεν μπορεί να γίνει ποίηση. Να το πω όμως με λόγια πάλι, για να περάσει, να απαντήσει σε σένα, κι εσύ να μου πεις τι μέλει γενέσθαι με τις εμμονές μου και τα γράμματα, αφού σε χρόνο ντε - τε επιστρέφω στον γραμματιζούμενο ― όπως με έφτιαξες για να τρομάζεις,να μένεις εδώ συγκεντρώνοντας την προσοχή σου επάνω μου,απορροφημένος καθώς είμαι και δεν βλέπω το μαρτύριο του κόσμου, με το κεφάλι πάνω απ' τα κάγκελα.
Homo sum et nihil...
Μικρές εξυπνάδες
αυλικού νάνου
στη σκηνή του Βελάσκεθ
Τίποτα από το
«Τραγούδι της Γης»
Τίποτα απο το όμποε και τη φωνή
Τίποτα που να μη μου είναι ξένο.
