«Τα κορίτσια»: βήματα βαλς

Δεν επιτρεπόταν να σηκώνω βάρη μετά το χειρουργείο. Ούτε η μητέρα μου θα μπορούσε να το κάνει. Για να βοηθά, ήρθε μία κυρία να μείνει μαζί μας. Καθώς περνούσαν οι ημέρες, επεκτείνονταν οι περίπατοι, που έκανα στο περιμετρικά γύρω από το διαμέρισμα μπαλκόνι. Περπατώντας σκεφτόμουν ότι ίσως και στην αρχαιότητα φιλόσοφοι σε περιπατητικούς είχαν αναδειχθεί μετά από κάποια εγχείρηση, που τους επέτρεψε να απομονώσουν τα βήματά τους, διαχωρίζοντας τη λογική από την καθημερινότητα.
Με τις σκέψεις αυτές κατέβηκα για να περπατήσω πρώτη φορά στον κήπο. Εδώ δεν είναι όπως στην Κίνα, όπου δέντρα αναφύονται σε μπαλκόνια κατά το ύψος της πολυκατοικίας, δημιουργώντας κάθετα δάση. Εδώ τα δέντρα έχουν μείνει στη θέση τους στο έδαφος, σε οριζόντιους σχηματισμούς, με τις φυλλωσιές τους κρύβοντας τη φιλοδοξία των ζώων να εκμεταλλευθούν τα πλεονεκτήματα, που προσφέρει η φωτοσύνθεση στα φυτά.
Έπειτα έφτασαν οι ημέρες, όταν φίλοι μπορούσαν να περάσουν να με πάρουν με αυτοκίνητο, καθώς χρειαζόταν καιρός πριν αρχίσω να οδηγώ πάλι, για να κατευθυνθούμε σε άλλα σημεία, όπου θα μπορούσα να περπατήσω περισσότερο, διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι κάπου πάω χωρίς να πηγαίνω πουθενά, ένα στοίχημα που μόνον η φιλοσοφία πάντοτε κερδίζει.
Το περιστατικό συνέβη ενώ έλειπα στην πρώτη αυτού του είδους εκδρομή. Υποθέτω ότι μετά από κάποια ηλικία η διάκριση μεταξύ του κατά λάθος και του επίτηδες ατονεί. Εν πάση περιπτώσει, επιστρέφοντας διαπίστωσα ότι η μητέρα μου είχε κλειδώσει στο μπαλκόνι έξω τη γυναίκα που μένει μαζί μας. Με το μπαστούνι έσπρωξε έξω την τσάντα και τα παπούτσια της. Ευτυχώς στο μπαλκόνι έχει ένα τραπέζι με καρέκλες. Δεν θέλει κανέναν στο σπίτι η μητέρα μου.
Είτε το ξέρουμε είτε όχι, όλοι σε μια ταινία ζούμε. Εγώ έμαθα ότι ζω σε ισπανική υπερρεαλιστική ταινία, οπότε ανά πάσα στιγμή περιμένω να βγουν στον διάδρομο χορεύοντας βαλς ο Αλμοδόβαρ με τον Μπουνιουέλ. Δεν ξέρω ποιος έκανε τη χορογραφία. Ίσως ο Μεταξόπουλος, που ασυρματιστής σκόπευε να γίνει, αλλά η ταινία «Η ζωή του Ροδόλφο Βαλεντίνο» τον παρέσυρε στον χορό.
Χωρίς να προβλέπεται από το πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας, οι γυναίκες στην οικογένεια είχαν βαλθεί να μου μάθουν βαλς, όταν μπήκα στο Δημοτικό. Η μητέρα μου με κρατούσε όπως στις ταινίες. Η θεία μου με έσφιγγε και διαμαρτυρόμουν. Η άλλη θεία μου, που ήταν πιο ψηλή, έβρισκε ευκαιρία να ξαναχτενίσει τα μαλλιά μου. Για το βαλς η νονά μου έλεγε ότι θα μου φανεί χρήσιμο, αν γνωρίσω καμιά χορεύτρια.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα, τίποτε δεν είναι αυτονόητο με όσα συμβαίνουν. Να μην ανησυχώ όμως, με παρηγορεί μία φίλη. Ό,τι και αν συμβεί, λέει, παράγονται ιστορίες, οπότε όλοι για τους συγγραφείς δουλεύουν.

Ο χορός προϋποθέτει ότι ακούς κάποιο σκοπό, τον οποίο ακολουθείς. Κάποια σκοπιμότητα ωθεί και τα φαγητά, που ψήνονται στον φούρνο, καθώς η θερμότητα τα χορεύει στο ταψί. Ακόμη και όσοι αρνούνται ότι καίγονται, στα Αναστενάρια βλέπουν να δακρύζουν οι οφθαλμοί των αγίων, τις εικόνες των οποίων ξυπόλυτοι ανασηκώνουν. Ελάχιστοι κινούνται αθόρυβα, χωρίς ήχους εξωτερικούς. Πρόκειται για ανθρώπους με εμμονές, τα βήματα των οποίων εμβοές ρυθμίζουν. Μόνον οι κουφοί ή όσοι αποφασίζουν να περιστείλουν τις αισθήσεις τους χορεύουν στον δικό τους ρυθμό. Δεν είναι χώρος ο χορός. Είναι χωρισμός. Το σώμα χωρίζεται από τη βαρύτητα και υψώνεται στον αέρα ή χαϊδεύει το πάτωμα. Το πόδι, η μουσική και το φως, για να βλέπεις πού πας, είναι τα τρία στοιχεία ενός παν-χορισμού της καθημερινότητας.
Κάποιοι ευαγγελιστές είναι εξαιρετικά επιτήδειοι. Δεν αρκούνται στην ισχύ των όπλων τους ή τις δυνατότητες εξαγοράς, που προσφέρει η παροχή τροφής. Δημοσιογραφική έρευνα αποκάλυψε ότι κρυφές ραδιοφωνικές εκπομπές χρησιμοποιούν για τον προσηλυτισμό πρωτογόνων στις ζούγκλες της Βραζιλίας. Αποσπάσματα από ιερά κείμενα μεταφρασμένα στα πορτογαλικά και τα ισπανικά εκπέμπουν από αόρατα μεγάφωνα. Στον απόηχό τους λικνίζονται άνθρωποι που μόνον αρχαιότερες τεχνολογίες γνωρίζουν. Όποιος προσηλυτίζει θέλει όλοι να πιστεύουν ό,τι και εκείνος. Αυτό πιστοποιεί ότι η απόλυτη βεβαιότητα για τις πεποιθήσεις σου ισοδυναμεί με τη μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Πώς είναι δυνατόν κάτι άλλο να πιστεύει κάποιος άλλος;
Η συνέχεια των ήχων είναι ένας αόρατος χορός. Είναι ο ύπνος όσων δεν κοιμούνται. Γεμάτο όνειρα και ακουστικούς εφιάλτες, το σκοτάδι διαρκώς ξαγρυπνά.

Δεν ξέρω αν σας το έχω πει. Από παιδί εργαζόμουν φαροφύλακας. Είχα όμως προνοήσει να καλύψω τα παράθυρα του φάρου με αδιαφανή υλικά. Μόνον αφού φύγω και γλιστρήσουν τα καλύμματα, θα ξεφύγει φως. Προηγουμένως τι να το κάνατε; Δεν θα ψάχνατε να δείτε τι φωτίζει. Θα ψάχνατε να βρείτε εμένα και θα πέφτατε στα βράχια.

_{ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
«Τα κορίτσια»: Μεγαλώνοντας σε χαρέμι / Χωρογραφίες: υπέρλογος}