Εγώ προσθέτω. Εσύ αφαιρείς, είπε η μητέρα μου, αλλά δεν νομίζω πως είχε στο μυαλό της τη στιγμή εκείνη που αποχωριστήκαμε για πρώτη φορά, όταν ήρθε η ώρα να βγω από την κοιλιά της. Υποθέτω ότι αναφερόταν στις χαρτοπετσέτες.
Κάθε φορά παίρνω πολλές μαζί, πριν οι γωνίες τους προλάβουν να τσαλακωθούν, ανοιγοκλείνοντας το συρτάρι της κουζίνας όπου τις έχει βάλει. Εξαντλήθηκαν, λέει, όταν φοβάται μήπως δεν είναι αρκετές. Θα έχουμε έως τη Δευτέρα Παρουσία, αναστενάζει, όταν εμφανίζομαι με μια σακούλα πακέτα που αγόρασα. Οι χαρτοπετσέτες είτε είναι πολλές είτε δεν υπάρχουν.
Τις τσαλακώνω για να καθαρίσω ίχνη πίσσας που αφήνουν τα τσιγάρα στο τασάκι. Επίσης καθαρίζω τα ίχνη από τα δάχτυλά μου στη γυάλινη επιφάνεια που προστατεύει το γραφείο. Έχουμε την εντύπωση ότι το γυαλί επιτρέπει να δούμε πιο καθαρά το σημείο όπου συνέβη αυτό που έχει συμβεί. Σβήνοντας όμως τα αποτυπώματα, ό,τι έχει γραφεί διαχωρίζεται από εκεί όπου γράφεται.
Άλλοτε νόμιζα ότι παίρνω μαζί μου το μέρος, όπου σε μια χαρτοπετσέτα είχα σημειώσει λίγες λέξεις. Δεν είχε σημασία αν το χαρτί ήταν μαλακό ή σκληρό. Και το πιο ακατάλληλο για γράψιμο χαρτί δεν εμποδίζει την επιθυμία να μείνει πάνω του κάποιο σημάδι.
Παλιά κρατούσα σημαδεμένες χαρτοπετσέτες. Δεν χρειαζόταν να έχουν πάνω τους κάτι γραμμένο. Τις έπαιρνα μαζί μου με ίχνη καφέ, τροφής, κραγιόν. Πρόκειται για σύνθετη λέξη, δικαιολογούσα τον εαυτό μου. Άλλοτε χαρτί, άλλοτε πετσέτα.
Αν είχα κρατήσει όλες αυτές τις χαρτοπετσέτες, θα έφταναν για ολόκληρη ζωή. Αν είχα κρατήσει όλες τις λέξεις που έχω πει, δεν θα χρειαζόταν ποτέ να ξαναμιλήσω.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να κρατώ μόνο χαρτοπετσέτες όπου τίποτε δεν έχει σημειωθεί. Γράφω τώρα λιγότερο ή σβήνω πιο πολλά; Όσα προσθέτεις τελειώνουν. Όπως συμβαίνει πάντοτε. Μόνον ό,τι σπανίζει παραμένει ανεξάντλητο.
Σχετικά κείμενα
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ: Τι ψυχή έχει μια ηλεκτρική κουζίνα;
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ: Κινητικότητα
