Φωτολογίες: Η κόρη

Η ΚΟ­ΡΗ

Την πρώ­τη φο­ρά που συ­να­ντη­θή­κα­με δεν ήξε­ρα ότι ήταν κό­ρη μου.

Μην πι­στεύ­ε­τε όσα γρά­φο­νται και έχουν στα­μα­τή­σει να μου δια­βά­ζουν.

Ένα ένα θα υπο­γράμ­μι­ζα τα ψέ­μα­τα, αν ακό­μη μπο­ρού­σα να δω.

Το ση­μεί­ω­σες και αυ­τό; Να προ­χω­ρή­σω; Ή υπα­γο­ρεύω πο­λύ γρή­γο­ρα;

Θυ­μά­μαι πώς πή­ρα το λευ­κό χέ­ρι της και το κρά­τη­σα χω­ρίς να το αφή­νω.

Εφάρ­μο­ζε στο δι­κό μου λες και εί­χε γεν­νη­θεί ακρι­βώς για τον λό­γο αυ­τό.

Εί­ναι ψέ­μα ότι το ξε­ρί­ζω­σα. Το χέ­ρι της ήρ­θε και έμει­νε στο δι­κό μου.

Με­τά πή­ρα και το άλ­λο της χέ­ρι για να βγά­λω και το άλ­λο μου μά­τι.

Οι εφαρ­μο­γές αυ­τές απο­τε­λούν προ­ϋ­πό­θε­ση στη νέα αρ­χαιο­λο­γία.

Εί­ναι αδύ­να­τον να ασχο­λη­θείς με τον κλά­δο αυ­τόν που ξε­κί­νη­σα,

αν δεν εί­σαι έτοι­μος να υλο­ποι­ή­σεις τους μύ­θους στη ζωή σου.

Δεν αρ­κούν η έρευ­να, τα χω­μα­τουρ­γι­κά μη­χα­νή­μα­τα, η συ­γκέ­ντρω­ση

των κόκ­κων του χώ­μα­τος και των πε­τρω­μά­των, στα οποία θα θά­ψεις

το αγα­πη­μέ­νο αγαλ­μά­τι­νο σώ­μα, από όπου κά­πο­τε θα ανα­γδυ­θεί,

χω­ρίς να χρειά­ζε­ται να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τα χα­μέ­να χέ­ρια του,

για να το θαυ­μά­σουν, όπως θαυ­μά­ζουν τα παι­διά τους, κό­ρες

ανοι­χτές, οι ελά­χι­στοι εκεί­νοι που ακό­μη θα έχουν μά­τια να δουν

ότι όσα βλέ­πεις δεν εί­ναι πα­ρά μια ανά­μνη­ση όσων δεν εί­δες πο­τέ.

_{Σχετικά κείμενα}

_{Σκούπα, κλειδιά, κερί (Samuel von Hoogstraten)
«Τα κορίτσια»: Χαρτοπετσέτες / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης}