«Μόνο η επιθυμία στέκεται απέναντι στον θάνατο»
———ΕΡΣΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Με την απότομη αλλαγή του καιρού και το άγριο ξέσπασμα του, περιφερόμαστε πλέον ολόγυμνοι, δεν προλαβαίνουμε να προφυλάξουμε στην ζέστη των σωμάτων μας τα ανομολόγητα μυστικά μας. Ένα σαρκοβόρο πλάσμα του ανέμου, μια πονηρή ιοβόλα σύλφη, ελεύθερη σαν τα πουλιά, παθιασμένη σαν τις αμμοθύελλες, ελαύνει καθέτως τις νύχτες στον ύπνο μας, δηλητηριάζει τα ενδότερα μυστήρια της δυνητικά ανοσοελλειμματικής σάρκας μας, σαμποτάρει τις πιο στέρεες και αρχέγονες εγγυήσεις της ταυτότητας μας.
Το συναίσθημα μας χάνει συνέχεια αίμα, οι σκέψεις ξεψυχάνε μέσα μας με την αμφισημία και το διφορούμενο ακμαία στα μετόπισθεν. Δεν είμαστε πλέον μέσα στο πρόσωπό μας, στο στόμα μας αδρανείς οι γευστικοί μας κάλυκες, τα μάτια δύο μαύρες τρύπες ανοίγματα στο απρόβλεπτο και στον πόνο, άδειο το βλέμμα σαν ένα φιλμ που παίρνει φως.
Κάπου έγινε τυχαίο λάθος, ο θάνατος παίζει ζάρια και κερδίζει.
Ο κλοιός σφίγγει ανεπαίσθητα, σιωπηλά και χωρίς αντεγκλήσεις. Το άστυ για να εξορκίσει το κακό κλείνεται ερμητικά στον εαυτό του, συντηρείται εν κενώ όπως τα κατεψυγμένα προϊόντα. Οι καναλιζαρισμένες του ροές σχόλης και ανταλλαγής μπλοκάρονται, εφημερίδες πεταμένες εδώ και εκεί αποκόμματα χθεσινών τίτλων της ειδεχθούς εξωφρενικότητας του θανάτου εξαγγέλλουν το ψυχρό πάθος της επιβίωσης, ενώ στους έρημους δρόμους συνεργεία κατεδαφίσεων σηκώνουν ένα σύννεφο απειλών αλυσιδωτής μόλυνσης και υπαινιγμών επικείμενου τέλους.
Στο εύθραυστο φως της αυγής το φτεροκόπημα της σύλφης σε κάποια γωνιά της γης, καταλήγει σε παγκόσμια εξόντωση.
Άνθρωποι παντού κλαμένοι, απόκοσμες φιγούρες σε πίνακα του Pieter Bruegel, ψυχές αλαφιασμένες με μια ενσταλαγμένη αγωνία αχαλίνωτη, δυσοίωνη και εξαντλητική, λάβα κοχλάζουσα, γυρίζουν τρομαγμένοι στους δρόμους και στις συνοικίες, ανοίγουν πόρτες σπιτιών που τους λείπει η στέγη και η πρόσοψη, έντρομοι ξενυχτούν στα υπόστεγα και στα παραπήγματα. Ψάχνουν απελπισμένα καταφύγιο μακριά από τον ιό της θλίψης και της ταπείνωσης που περιελίσσεται αιμομικτικά στις ζωές τους, τις σκανάρει πάνω ως κάτω σαν συσκευή λέιζερ και με μια κίνηση τις σβήνει.
Στο μεταξύ η γη πήχτρα στους τάφους ‘’ενθάδε κείται’’ ανοίγει με ωμότητα στα δύο και οι ροές του αλμυρού ωκεανού κατακλύζουν την εκτεταμένη χώρα.Γκρεμίζουν ατάκτως τα πέτρινα φράγματα προστασίας, σαλόνια και εξώστες με αναπεπταμένη θέα συντρίβονται αθόρυβα όπως στις αλλοτινές βουβές ταινίες, οι συνδετικές δοκοί των κτιρίων προοδευτικά δεν αντέχουν, το κεντρικό μέρος του τσιμεντένιου τους πυρήνα ραγίζει, οι καπνοδόχοι αρπάζουν από μόνοι τους φωτιά και καίγονται, βρώμικος καπνός από τις στάχτες κρατικών αρχείων που βρίθουν προχειροτήτων και ελλείψεων παρασύρεται από ποικίλα ρεύματα αέρος, τα παλιά ιστιοφόρα στο λιμάνι κλυδωνίζονται και βυθίζονται σε μια δίνη καταστροφής.
Το μέλλον επωάζεται δίχως οιωνούς, δίχως ουράνια σημάδια προστασίας των αμάχων, ο θάνατος ποδηλατεί επιταχύνοντας και είναι δύσκολο να κρατήσουμε τον πυρήνα των πραγμάτων στην θέση του, το απέραντο τέλμα υπονομεύει με αδιαλλαξία σημεία και νοήματα.
Η κατάσταση είναι νέα, δεν υπάρχει προσυντεταγμένη ημερήσια διάταξη, οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απρόβλεπτοι, αντιφατικοί και συχνά διολισθαίνουμε στην μεριά αυτού εναντίον του οποίου στρεφόμαστε, μετακυλούμε στην απροσδιοριστία του.
Πληγωμένοι και άφυλοι νάρκισσοι μιας φαινομενικά ασηπτικής κοινωνίας, πολιτισμένης στο έπακρον, συντετριμμένοι από την αίσθηση της ασημαντότητας μας, τρέχουμε ασθμαίνοντας πάνω στον κυλιόμενο ιμάντα μιας εικονικής πραγματικότητας. Απέναντι μας ακριβώς σε σχήμα παραλληλόγραμμο ολοκαίνουργης κοσμηματοθήκης, μας κοιτάζει μια νοήμων μηχανή, κανιβαλική οθόνη, ιερό άγαμο τέρας, κεφάλι κόμπρας έτοιμο να χιμήξει. Με μια υφέρπουσα παράνοια όντως συναρπαστική και παρηγορητική, συναρμόζει νεύρα και καλώδια σε έναν θαυμάσιο ηλεκτρονικό χορό παλμικής έξαψης ιαπωνέζικου ηλεκτρονικού παιχνιδιού και μας υπόσχεται, αποσιωπώντας τις βιολογικές δυσαρμονίες, μια χαρούμενη διαδικτυακή διαμονή all inclusive. Αυτόπτες μάρτυρες του ταχύτατα περιστρεφόμενου καλειδοσκοπίου της ψηφιακής εποχής που υπαινίσσεται μια αναγέννηση, επικίνδυνα ανορθολογικοί λόγω υπερβολικής χρήσης της λογικής μας, συναινούμε απερίφραστα στην εμπλοκή αυτή, στο απεριόριστο της μολυσματικής σχέσης του σώματος μας μαζί της. Σώματος μεταμοντέρνου, σημειολογικά διαμεσολαβημένου, σώματος εξόχως διαπερατού και τρωτού, γεμάτου κατασκευαστικά ελαττώματα σαν τους ανορθολογικούς ιούς που προκαλούν εντροπία στο σύμπαν.
Ο χρόνος καλπάζει και μπροστά μας ανοίγονται πλέον τα αβυσσαλέα αδιέξοδα του κώδικα της αστικής παθολογίας. Ο ρυθμός του κόσμου παγώνει. Ο πλανήτης όλος κηρύσσεται σε κατάσταση εξαίρεσης. Στην αρχή της τρίτης χιλιετίας το μείζον ατύχημα που προπορεύεται και έχει προκαλέσει ρήξη συνέχειας της ιστορικής σκηνής και της σωματοκεντρικής μας κουλτούρας, μας καθιστά υπεύθυνους για το επερχόμενο που δεν αργεί.
Η αλήθεια είναι ότι βηματίζουμε μόνοι στο πρόσφορο έδαφος του ερέβους, στις ακρογιαλιές, στις ερήμους και στις αναδυόμενες γαίες που μετεωρίζονται πάνω από την άβυσσο των υπέρτατων διακυβευμάτων. Η νεοπραγματικότητα απέξω, περνά «μέσα» μας. Η μοναξιά μας είναι όπως πάντα οριστική.
Ποιος θα μας σώσει όμως από τον ίδιο μας τον εαυτό;
