«Τα κορίτσια»: Κινητικότητα

«Τα κορίτσια»: Κινητικότητα

Παίρνω από κινητό, είπε, όταν απάντησα στο τηλέφωνο. Μια στιγμή να βρω τη μητέρα μου, δεν πρόλαβα να πω στη φίλη της, γιατί άρχισε να εξηγεί πώς γλίτωσε από την τηλεφωνική εταιρεία. Δεν ενδιαφερόταν για σύνδεση στο διαδίκτυο, αλλά την έπεισαν στο κατάστημα ότι ήταν εύκολο να καταργηθεί, ενώ μπορεί να ενδιέφερε τον εγγονό της. Μου έδωσαν ένα κουτάκι, που θα έρχονταν να συνδέσουν, είπε. Γύρισα σπίτι. Πότε θα τον έβλεπα, αναρωτήθηκα, αν υπήρχε σύνδεση, με την οποία θα έπρεπε να ασχοληθεί.

Επέστρεψα το κουτάκι την ίδια ημέρα. Άρχισαν όμως να στέλνουν λογαριασμούς για σύνδεση που δεν υπήρχε. Πήγαμε με τη νύφη μου στην τράπεζα και ακυρώσαμε την πάγια εντολή. Όταν έπειτα πήγαμε στο κατάστημα, ήμουν τόσο εκνευρισμένη που δεν ήθελα να έχω σταθερό τηλέφωνο. Ξέρεις από κινητά. Στη Νέα Υόρκη ζούσες, πρόσθεσε.

Η αλήθεια είναι ότι οι πρώτοι που εμφανίστηκαν με κινητά στους δρόμους της Νέας Υόρκης ήταν όσοι ούτως ή άλλως μονολογούσαν περπατώντας. Είχε προηγηθεί το κίνημα των κινητών στην Ελλάδα, όπως και αλλού όπου αντιμετώπιζαν προβλήματα με τη σταθερή τηλεφωνία. Γενικά η σταθερότητα δεν ενθαρρύνει την κινητικότητα.

Πρόκειται για διάκριση που ξεχωρίζει ζώα από φυτά, τα οποία αποφεύγουν άσκοπες κινήσεις, αφού η τροφή τους έρχεται, αντί να πηγαίνουν να την κυνηγήσουν. Πρόκειται για διαφορές στο ντελίβερι, που μιμήθηκαν όσοι, προϊστορικά αναπτύσσοντας κινητικότητα που θα την καταργούσε, θέλησαν να γίνουν από νομάδες γεωργοί με σταθερότητα φυτών.

Κάποιοι ρίζωσαν στο χωράφι τους, στη δουλειά, στο γραφείο, στο σπίτι. Άλλοι συνέχισαν να κινούνται. Με τα πόδια, με ζώα, με μέσα μεταφοράς, αν δεν επρόκειτο για μετωνυμίες. Συνέχισαν να ανταλλάσσουν ευχές με φωνές από μακριά. Με σύρματα στην αρχή. Αργότερα με ασύρματη τηλεφωνία.

Η μητέρα μου θυμάται την εποχή που τα σταθερά τηλέφωνα δεν ήταν φορητά. Έμεναν δίπλα με τη νονά μου. Είχαν προνοήσει για μακρύ καλώδιο στις συσκευές, που έπαιρναν μαζί τους στο διπλανό διαμέρισμα, σε περίπτωση που κάποιος τηλεφωνούσε. Αν και δεν είναι πια απαραίτητα, τα καλώδια εξακολουθούν να μπλέκουν στα πόδια μας.

Αόρατα δίκτυα κάνουν δυσκίνητα τα παιδιά, όπως και τους ηλικιωμένους, ενώ διαρκώς δίνουν την εντύπωση ότι κινούνται, επιζητώντας την προσοχή όσων η ηλικία επιτρέπει με συνεχή κίνηση να επιδιώκουν την ακινησία. Ζώα θυμίζει η ζωή των ανθρώπων, που από φυτά ξεκινούν πριν εκεί καταλήξουν. Τα φύλλα στις κεραίες των κλαδιών έως τις ρίζες μεταφέρουν το τηλεφώνημα του ήλιου.

Θα είχε τελειώσει η συνομιλία, γιατί εμφανίστηκε η μητέρα μου κρατώντας το φορητό τηλέφωνο. Δεν έχει πια κινητό, γιατί ζήτησε να καταργηθεί. Δεν το χρησιμοποιώ, είχε πει. Μόνον ο πατέρας σου τηλεφωνούσε ανησυχώντας. Ποτέ δεν μπορούσε να υπολογίσει πόση ώρα θα έπαιρνε το κομμωτήριο.

Δεν ζήτησα τον καινούργιο αριθμό της, είπε. Έχω μόνον τον παλιό, που δεν ισχύει. Θα τον έχει κάποια κοινή φίλη, την καθησύχασα. Άλλωστε θα ξαναπάρει. Δεν είπα: έτσι κάνουμε όλοι, μόλις ξεχάσουμε τι έχουμε πει.

Στο επόμενο τεύχος : ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ: Χαρτοπετσέτες

Σχετικά κείμενα

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ: Τι ψυχή έχει μια ηλεκτρική κουζίνα;

Αρ­σι­νόη
Ποιος πεθαίνει στην Ψάθα;

ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: