Αλληλούια Τζάνξιον

Μια κούρσα αναψυχής στις Μεγάλες Πραιρίες των μη-γεγονότων
^{JOHN ADAMS*}

Κι αν έπρεπε και μου ζητούσατε
να ξαναζήσω
μια μέρα περασμένη
αλλοτινού καιρού
δε θα ‘ψαχνα τη μέρα
που χρώματα γεννημένα από χρυσάφι
με δόξα γεφυρώσανε τους πόλους τ’ ουρανού
παρά μοναχά μια μέρα μέσα στην ανωνυμία
ημερών πολλών χαμένη
στη φύλαξη του χρόνου στρατευμένη
σαν λεύκα ουράνια στις όχθες ποταμών
της λήθης στοιχισμένη
σαν ποταμοί πλήθους ακίνητοι στις αποβάθρες των σταθμών
τεφρή ή ανοιχτόχρωμη βαμμένη
με παρελθόν μετέωρο άγνωστο μέλλον κι ανύποπτο παρόν
όπου επιβάτες σαν από αμείλικτους ρυθμούς
πολιορκημένοι
όνειρα συγκομίζουνε και θημωνιάζουν
σε στάση επείγουσας αναμονής
στα μακρινά τα φώτα επόμενων διαβατικών συρμών
προσηλωμένοι
θησαυροφύλακες της μίας νύχτας και μοναδικής διορισμένοι

* John Adams (γ. 1947): Hallelujah Junction, για 2 πιάνα (1996):

O John Adams για το Hallelujah Junction

John Adams

Σημείωση για το Μνημείο της Χου Χουισάν:

Ένα από τα πρώτα 90.000 θύματα του σεισμού του 2008 στην Κίνα ήταν και η δεκαπεντάχρονη Χου Χουισάν που χάθηκε στα ερείπια του σχολείου της. Ο αρχιτέκτονας Λίου Γιακούν (γ. 1956, Βραβείο Πρίτσκερ της Αρχιτεκτονικής 2025) ανέλαβε την εκτέλεση του μνημείου της. Όπως λέει εδώ και αλλού, «Είναι το μικρότερο σε όγκο έργο που ανέλαβα ποτέ να εκτελέσω αλλά και το πιο σημαντικό. Μόλις 18 τετραγωνικά μέτρα· μοιάζει με σκηνή. Το μνημείο χρησιμεύει σαν προσωπικό μνήμα της Χου Χουισάν αλλά και στην συλλογική μνήμη του σεισμού. Σ’ αυτό το εντελώς λιτό, συνηθισμένο και απλό σχέδιο έπρεπε να απαλείψω και το παραμικρό ίχνος του προσωπικού μου ύφους σαν σχεδιαστή. Καλύτερα να μη δείξω κανένα από τα προσωπικά μου χαρακτηριστικά, να παραμερίσω τον εαυτό μου, και να αγωνιστώ να αναστήσω εν-σωματώνοντάς το, το μικρό κορίτσι, να εκφράσω τον κόσμο της». Ένα προαύλιο στρωμένο με «αναγεννημένο τούβλο» (ο Λίου Γιακούν προτιμάει για τα υλικά τον όρο «αναγέννηση» παρά «ανακύκλωση») οδηγεί σε μια μονόχωρη αγροικία σαν τις τόσες άλλες της περιοχής. Στο εσωτερικό, ένα όργιο από ροζ (ήταν το αγαπημένο χρώμα του παιδιού) στους τοίχους και μια μικροσκοπική έκθεση αγαπημένων πραγμάτων της Χου Χουισάν. Το σύνολο φωτισμένο από ένα απλό στρογγυλό φωτιστικό σώμα οροφής.