Τελευταίο φιλί

(στον Άρη Τ.)

Αίφ­νης οι πί­δα­κες των αι­σθη­μά­των

κι από κά­τω το αί­μα
νή­μα το νή­μα το νή­μα
δρα­πε­τεύ­ει
ξε­δια­λύ­νε­ται
απλου­στεύ­ει
εύ­κο­λα
θα το μπέρ­δευ­ες
με το τί­πο­τα

Το μαύ­ρο σύ­νο­ρο

Το άρ­χι­σα πριν πε­θά­νεις, μέ­σα στο λε­ω­φο­ρείο, ερ­χό­με­νη. Δεν περ­νά­νε εύ­κο­λα επτά ώρες. Έπει­τα, φά­νη­κε χρή­σι­μο. Ση­μεί­ω­να στα ομο­λο­γου­μέ­νως στε­νά πε­ρι­θώ­ρια του πε­ριο­δι­κού, ονό­μα­τα, σκέ­ψεις, κω­δι­κούς. Μη ντρέ­πε­σαι μου εί­χες πει. Και ο Κα­ρού­ζος με σταυ­ρό­λε­ξα απα­σχο­λού­σε τους νευ­ρώ­νες του, ηρε­μού­σε απ' τους σπα­σμούς της δια­τύ­πω­σης. Πά­ντα κά­νου­με κά­τι άλ­λο για να ξε­γε­λά­σου­με αυ­τό που κά­νου­με. Κι αυ­τό -το αγέ­λα­στο- που εί­μα­στε, ο κνη­σμός στον φλοιό ενός άστρου που καιό­με­νο καί­ει και εμάς. Σε μια παύ­λα του νου

και ενώ εί­χες πια δια­σχί­σει τους πρώ­τους από τους αστα­μά­τη­τους πα­ρά­δει­σους, το τέ­λειω­σα όλο, από νευ­ρι­κό­τη­τα. Και τώ­ρα δεν ξέ­ρω ποιες λέ­ξεις γρά­φτη­καν πριν και ποιες με­τά. Σπά­ζω το κε­φά­λι μου να βρω τη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή, το μαύ­ρο σύ­νο­ρο στο στε­γνω­μέ­νο με­λά­νι. Όλα πρέ­πει να τα­κτο­ποι­η­θούν σε ένα πριν κι ένα με­τά.

Φτιαγ­μέ­νοι από χώ­μα κι από πί­στη

―Πέ­τα το αυ­τό το κορ­μί, θα βρού­με άλ­λο!
έλε­γα κι έλα­μπα με την ανυ­πο­μο­νη­σία των τρε­λών.

Κι έπει­τα κρύ­βο­ντας
το πρό­σω­πό μου στις πα­λά­μες:
―Πώς σ’ άφη­σα να φύ­γεις, πού εί­χα το μυα­λό μου;

Δεν υπήρ­ξαν όρη ή άλ­λα εμπό­δια

Αντί­θε­τα απ' ό,τι οι άν­θρω­ποι πι­στεύ­ουν
δεν σε φο­βά­μαι ση­μαί­νει σ' αγα­πώ
κι ακό­μα ση­μαί­νει ότι το ίδιο
σε υπο­λο­γί­ζω
τό­τε ζω­ντα­νό ή τώ­ρα νε­κρό
τί­πο­τα δεν έχω να κρύ­ψω
επει­δή πέ­θα­νες
τί­πο­τα δεν έχω να φα­νε­ρώ­σω
επει­δή πέ­θα­νες

για­τί αγά­πη εί­ναι της αλή­θειας το μα­χαί­ρι
κά­θε
κά­θε
στιγ­μή που χτυ­πά.