Ο Ιανουάριος έρχεται με βήμα ταχύ. Τα παιδιά θα μαγευτούν από το φεγγαρόφωτο. Το δυνατότερο, καθαρότερο φεγγαρόφωτο της χρονιάς. Καμιά σχέση με τον ολόγιομο λήθαργο της αυγουστιάτικης πανσέληνου που εξαντλείται σε λαγγεμένους οριενταλισμούς και χαυνωτικά τεϊοποτεία. Το φεγγάρι λαμπικάρεται από το κρύο του χειμώνα και εγκαρδιώνεται από την προσδοκία της μέρας που μεγαλώνει. Μια λεπτή μυρωδιά πικραμύγδαλου—οι πρώιμα ανθισμένες αμυγδαλιές;—φτερώνεται από την παγωνιά. Και όσο υπάρχει Γενάρης, και όσο υπάρχουν φεγγάρια, και παιδιά, τις σεντεφένιες νύχτες που όλα λάμπουν σαν γιρλάντες χαρούμενα λαμπιόνια στο αιωνόβιο εκείνο δέντρο, γάτοι και γάτες ανεβάζουν στις μικρές αυλές, τους μεγάλους κήπους, τους ακάλυπτους, τις ταράτσες, τις απανταχού κρυψώνες, τα απανταχού καταφύγια, την ίδια άγρια φωνητική φαντασμαγορία που τους αφιέρωσε συνθέτης με ασυνήθιστη δύναμη λυρικής φαντασίας και πάθος σφοδρό για τα γατικά.
Κ Ο Λ Ε Τ
(από το λιμπρέτο της για τη «Λυρική Φαντασία» του Μορίς Ραβέλμ Το Παιδί και τα μάγια,1925)
