Δραπέτες & άλλα ποιήματα

Η ομορ­φιά βρί­σκε­ται αλ­λού

Μια βε­λο­νιά πά­νω
μια βε­λο­νιά κά­τω
ρά­βεις
με προ­σο­χή μην τσι­μπη­θείς
ρά­βεις
ψέ­μα­τα βο­λε­μέ­να κα­λά
κά­τω απ΄ τα σκέ­λια σου
στρι­μωγ­μέ­να σε φό­δρα βαμ­βα­κε­ρή
ρά­βεις
δί­χως ο ύπνος να σε πά­ρει.
Γέ­μι­σε το δω­μά­τιο φο­ρέ­μα­τα
τα ντύ­νε­σαι
τι ομορ­φιά, τι χά­ρη, όμως
αφη­ρη­μέ­νη πως τα γυρ­νάς
πιά­νο­νται σ’ ένα καρ­φί
— αλή­θεια, δεν το εί­δες;
Ξη­λώ­νο­νται με θό­ρυ­βο
τρί­ζει το μπα­μπά­κι
Ψέ­μα­τα στο πά­τω­μα.
Ξέ­φτια πα­ντού.
Τι όμορ­φη που εί­σαι γυ­μνή!

Κου­κού­τσια

Σχέ­σεις και φί­λοι
ζου­με­ρά βρεγ­μέ­να κε­ρά­σια στη χού­φτα
δρο­σί­ζουν τον χρό­νο σου
τό­σα πολ­λά τό­σο γλυ­κά
τα τρως με λαι­μαρ­γία ώσπου
ένα κου­κού­τσι στο λαι­μό σού κά­θε­ται
ύστε­ρα κι άλ­λο
κι άλ­λο
με σά­λιο τα σπρώ­χνεις
τη γλώσ­σα σου μπρος πί­σω πας
τις νύ­χτες βή­χεις συ­ναι­σθη­μα­τι­κά
τις μέ­ρες σε τυ­ραν­νά ασι­τία
Έξη πα­λιά κου­κού­τσια στο λαι­μό να κρα­τάς μα
τώ­ρα πια δεν την αντέ­χεις
ή θα τα φτύ­σεις ή θα πε­θά­νεις.
Φτύ­νεις με δύ­να­μη και με­τα­μέ­λεια
Τις νύ­χτες τα σκέ­φτε­σαι
τις νύ­χτες κά­που κά­που τα σκέ­φτε­σαι
κά­ποιες νύ­χτες τα σκέ­φτε­σαι και
φτύ­νεις κι άλ­λα κου­κού­τσια κι άλ­λα
σφη­νω­μέ­να στο λαι­μό.
Με­τράς απου­σί­ες, βέ­βαια, μα ανα­πνέ­εις.

Δρα­πέ­τες

Το χέ­ρι χώ­νεις πί­σω από τις κουρ­τί­νες
μα­κριές τις ήθε­λες να σέρ­νο­νται στο πά­τω­μα αλ­λά
τί­πο­τε
ανα­κα­τεύ­εις το συρ­τά­ρι
κεί­νο που ήθε­λες τις κάλ­τσες μέ­σα του να βά­ζεις αλ­λά
πά­λι ένα τί­πο­τε
τη σκό­νη ψα­χου­λεύ­εις κά­τω από το κρε­βά­τι
ήθε­λες δεύ­τε­ρο κρε­βά­τι από κά­τω αλ­λά
τί­πο­τε τί­πο­τε
ρί­χνεις κε­φά­λι και μαλ­λιά και μά­τια μες στα γό­να­τα
ολό­κλη­ρη μέ­σα στην αγκα­λιά σου πέ­φτεις
ψά­χνεις τα θέ­λω σου μα
τί­πο­τε
στη θέ­ση τους βρί­σκεις φτε­ρά σπα­σμέ­να
μνή­μη ξε­θω­ρια­σμέ­νη και
κά­τι λί­γα βογ­γη­τά
ίσα που ακού­γο­νται πια.
Άπλε­το ένα σκο­τά­δι.
Ανα­ρω­τιέ­σαι
— μα πό­τε με­τα­κό­μι­σαν;
Άκου­σα πως τα θέ­λω δρα­πε­τεύ­ουν στο φως
τη μέ­ρα που γεν­νιού­νται.