Αλλαγή καιρού & άλλα ποιήματα

Αλλαγή καιρού

Τη μέρα που συναντηθήκαμε έπνεαν άνεμοι
εμπιστοσύνης και
πλώρη έβαλα για το ταξίδι
ακουμπισμένη στον ώμο σου
―νυστέρι ήθελε κάποιος να μας απομακρύνει.
Μπαίναμε βγαίναμε στη βάρκα
ξεκούμπωτοι
το χρόνο καταργούσαμε·
το βλέμμα σου σύχναζε στο βλέμμα μου
τα χέρια μου χαϊδεύαν τα δικά σου
ώσπου μια μέρα
Δευτέρα απόγευμα ήτανε
είδα πως άλλες συνήθειες είχες αποκτήσει
τα μπράτσα σου φυλάγονταν
τα μάτια σου ξεπόρτισαν απ’ τα δικά μου.
Κι άκουσα τη φωνή σου να καταργεί
μέρες παλιές
μήνες παλιούς και
συλλαβές.
Δεν έχουμε τίποτε να πούμε;
Ραγδαία μεταβλήθηκε ο καιρός.

Ασυνεπής μνήμη

Η ζωή θα είναι πλέον όπως εσύ την αποφάσισες μα
αναρωτιέμαι
αν αξίζει τον κόπο μια μνήμη ασυνεπή
να διατηρήσω,
τον καφέ σου ― πως έπινες
τα χέρια σου κάτω από την μπλούζα
μισόλογα κι άλλα πολλά́.
Να τα κρατήσω ή όλα να τα διαγράψω;
Ξέρω, μεγάλος πόνος είναι κάποιος
να μην εμπνέει ό,τι νιώθει και
σε δικαιολογώ, όμως
τη μνήμη όλη θέλω να σβήσω, όλη.
Δεν είναι έλλειψη κατανόησης ή κάποια αδιαφορία·
προσπάθεια είναι να ξεμάθω
να διαγράψω συνήθειες παλιές γιατί
βλέπω πως η συνήθεια τον άνθρωπο γερνάει.

Δυο λέξεις πίσω

Λέξεις στρατιώτες όλο έρχονται
κι έρχονται
πάνω σε λόφο παρατάσσονται
βγάζουν τουφέκια 
πόλεμο κηρύττουν
― μάλιστα κύριοι, πόλεμο.
Βάζουν μπαρούτι στα φωνήεντα
ανάβουν φωτιά με μελάνι
εκρήξεις κάνουν
σαματά
στο τέλος μακελειό·
Πέφτω στο έδαφος χωρίς σφυγμό.
Δυο λέξεις πίσω να ‘κανα
τώρα θα ζούσα.

Tρεις το πρωί

Κανονικά αυτήν την ώρα πρέπει να κοιμάστε
να βλέπετε όνειρα ή εφιάλτες μα
να κοιμάστε,
στην ηλικία σας,
να αλλάζετε πλευρό
μάγουλο να συσπάτε ή
να σηκώνεστε για να τσιμπήσετε
απ΄ το ψυγείο.
Βέβαια, βαραίνει το στομάχι στις τρεις ∙
χάθηκε το πρωί;
Αν όμως έχετε παράθυρα ανοιχτά
αέρας μπαίνει που μυρίζει αγιόκλημα και
ολόγυμνα σώματα παραδώσετε στις αισθήσεις,
θα συγχαρώ το σώματα που τρεις κι αν είναι η ώρα
στη σελήνη ακουμπισμένα ξενυχτάν.
Δεν είναι σπουδαίο αυτό μα, με κάποιο τρόπο,
γράφεται στην ιστορία της νύχτας.

Aπωθημένα ποιήτριας
(σε περίπτωση που αναρωτιέται κανείς)

Παρατηρώ το βλέμμα σου αβυσσαλέο
επάνω στα ποιήματα μα
όσο κι αν καλλιεργώ την προσδοκία της διόρθωσης
εσύ με ψέγεις αυστηρά.
Δεν ήταν σπουδαία έμπνευση
ούτε καν καινοτόμα∙
μια ιδέα ήταν με βλέμμα ντροπαλό και
βήματα ελαφρά σαν τύψεις.
Ήρθε στις 2:15 μ.μ. και με σκούντηξε
με βεβαιότητα.
Λες πως δεν ήθελα να κοιμηθώ;
Κρασί με λάβδανο έπινα για ώρες μα
το κεφάλι βούιζε
η καρέκλα έτριζε
―έχει η φθορά την πεζή της πλευρά.
Μου λες, δεν φτάνει.
Μου λες, είναι υπερβολικό.
Τα νύχια μου έτρωγα
πουλί ήθελα να γίνω όχι για το μεγαλείο
ούτε καν για την πτήση∙
μόνο για να δω
αν οι λέξεις
θα τολμούσαν να πετάξουν χωρίς εμένα.