Προσοχή στο κενό
Είναι τρεις κι ο συρμός έρχεται
στην ώρα του.
Προσοχή στο κενό.
Μια φωνή το λέει ευγενικά όχι
πρόσεχε μη σακατευτείς
το κενό θα σε καταπιεί απλώς
προσοχή στο κενό
όπως λέμε βρέχει
ή θα πάω το σκύλο
βόλτα ― πληροφορία αδιάφορη.
Η φωνή, όμως, επιμένει
προσοχή στο κενό κι εγώ
που έμαθα κενά να περνώ
κι άλλα ν’ αφήνω
να με γκρεμίζουν συθέμελα
το προφέρω μαζί της
μηχανικά
προσοχή στο κενό και
μέσα μου αγριεύουν θάλασσες
― μα ποιο απ’ όλα;
Τρεις και ένα πέφτω ενσυνείδητα.
Η φωτογραφία
Το αποφάσισε. Αυτή θα βάλει.
Με το καπέλο απ’ το ταξίδι στο Πόρτο.
Η κορνίζα θα είναι απλή
όχι χρυσή
(αυτό το τόνισε) και
το χαμόγελο
ναι, βέβαια, το χαμόγελο θα είναι αληθινό.
Μια σκέψη έκανε
ποιος θα την ξεσκονίζει
―αφήνει ο χρόνος δαχτυλιές―
μια δεύτερη την τάραξε∙
αν ένα παιδί ρωτήσει
γιατί αυτή η κυρία χαμογελά
τι, άραγε, θα πουν;
Ζήτησε τότε να προσθέσουν μια σημείωση:
η κυρία χαμογελά γιατί
βρήκε την κορνίζα που της ταίριαζε.
Δεν είναι ώρα για άλλες εξηγήσεις.
Η επίσκεψη
Σκουπίζει
λίγα λουλούδια βάζει
μιλάει μόνη της.
Όλοι νομίζουν πως είναι η χήρα, όμως,
δεν είναι.
Δεν τον γνώριζε∙
μία φορά του μίλησε, όταν
της χαμογέλασε στο λεωφορείο και
από την τσέπη της, θυμάται,
έπεσε η ανυπαρξία.
Αυτό τής έφτανε να 'ρχεται κάθε Κυριακή.
